Tag Archives: απεργία πείνας

Ανακοίνωση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς σχετικά με τον ξυλοδαρμό του Γ.Ναξάκη

images1

 

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μία επίθεση λάσπης και συκοφαντίας εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Κάποιοι, λέγοντας ψέματα εναντίον μας, θέλουν να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα και να ξεγελάσουν την ανυπαρξία τους. Αυτό έκανε ο Γιάννης Ναξάκης. Ο Γιάννης Ναξάκης είναι ένας τιποτένιος συκοφάντης και τίποτα παραπάνω. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για αυτό το υποκείμενο.

Αντιγράφοντας τσιτάτα αντιδικαστικού λόγου και προσθέτοντας λίγο ματσό ύφος, προσπαθεί να φτιάξει την εικόνα ενός δήθεν αναρχικού. Στην πραγματικότητα, κινείται πάντα στα όρια του προσωπικού οφέλους και της καβάντζας.

Όπως γράφει και ο ίδιος, «για μένα μέχρι ένα πρώτο δίχρονο πειθαρχικό είναι αναλήψιμο γιατί δεν μου κοστίζει ουσιαστικά τίποτα εκτός ακραίου απροόπτου σε σχέση με την έκβαση της δίκης».

Πουλάει, λοιπόν, επαναστατικότητα εκεί που τον συμφέρει. Για να φτιάξει και λίγο την εικόνα του στους συντρόφους στο εξωτερικό, που δεν γνωρίζουν πόσο ανύπαρκτος είναι, γράφει ότι στηρίζει τις άτυπες ομαδοποιήσεις. Τι σχέση, όμως, μπορεί να έχει ένας ψεύτης και συκοφάντης με την εξεγερτικότητα μιας άτυπης αναρχικής οργάνωσης;

Στην συνέχεια, κάνει κριτική στους συντρόφους του για τον ξυλοδαρμό ενός δεσμοφύλακα, με απώτερο σκοπό, πίσω απ’ την επίπλαστη πολιτική προσέγγιση του γεγονότος, να αποστασιοποιηθεί. Η συμπεριφορά του μέσα στη φυλακή ήταν άκρως ειρωνική απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις (εκτός υπηρεσίας), εκμεταλλευόμενος την άτυπη ασυλία, που του προσφέραμε.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που με δικιά μας παρέμβαση γλίτωσε το ξύλο και το ξεφτίλισμα (όχι απ’ την υπηρεσία, αλλά από άλλους κρατούμενους).

Του είχαμε εξηγήσει επανειλημμένως ότι η φυλακή δεν είναι τσίρκο για να παίζεις και να πουλάς πνεύμα. Έγιναν αγώνες με αίμα και φωτιά για να κερδηθούν πράγματα μέσα στις φυλακές και οι κρατούμενοι σέβονται τους αναρχικούς, ενώ η υπηρεσία τους φοβάται για τα αντίποινα, που μπορεί να συμβούν εκτός των τειχών. Ο ίδιος, όμως, φερόταν πιο πολύ σαν κακομαθημένο παιδάκι παρά σαν «εξεγερμένος κρατούμενος», όπως θέλει να αυτοπαρουσιάζεται.

Ο τσαμπουκάς και η εξεγερτικότητα φαίνεται πάντα στις πράξεις και όχι στα λόγια.

Η κριτική, λοιπόν, που κάνει σε εμάς, είναι βασισμένη σε ψευτιές και φαντασιοπληξίες. Αυτό το υποκείμενο θέλησε, εν όψει της δίκης του, να δημιουργήσει θόρυβο γύρω απ’ το όνομά του και να ενδυναμώσει την αντι-ΣΠΦ υστερία, που ευδοκιμεί στις μέρες μας. Άλλωστε, δεν είναι αδιάφορο στους δικαστές και στους μπάτσους, όταν κάποιος, λίγο πριν τη δίκη του, βρίζει την άτυπη οργάνωση, για την οποία τον κατηγορούν. Ιδιαίτερα, όταν αυτός ο κάποιος είναι ένας συκοφάντης με ονοματεπώνυμο Γιάννης Ναξάκης.

Χρησιμοποιώντας μέσα στο γράμμα του μια επιθετική γλώσσα αοριστίας και σύγχυσης (αναφορά σε κάποια ανυπόγραφα ιντερνετικά σχόλια, χωρίς να λέει ποια είναι αυτά, λέγοντας απλά «αυτοί που χρειάζεται ξέρουν τι εννοώ…»), καταλήγει να εξαπολύει έναν χείμαρρο προσβολών και ύβρεων εναντίον μας (αηδία, ξεφτίλα, εξουσιαστικές συμπεριφορές και στυλάκι). Καμιά αναφορά σε κανένα πραγματικό γεγονός.

Κι αν η αφορμή για αυτό το ρεσιτάλ ψευτιάς ήταν τα τελευταία γεγονότα με τη μεταφορά του στην Δ’ πτέρυγα, ποια είναι τα πραγματικά περιστατικά και κυρίως, πού ξεκίνησε η ΣΠΦ να «στέκεται αντιθετικά με την αντιεξουσιαστική (τους) στάση»; Γεγονότα και όχι υπονοούμενα βρωμιάς και λάσπης. Όλοι γνωρίζουν, φίλοι και εχθροί, πως όταν θέλουμε να πούμε κάτι, το λέμε ανοιχτά και δημόσια. Ίσως για αυτό συχνά να είμαστε δυσάρεστοι σε κάποιους, αλλά ποτέ ψεύτες.

Είναι αστείο, ακόμα και ο μεγαλύτερος συκοφάντης, να διανοηθεί ότι διαφωνούμε γενικά και αόριστα με τον ξυλοδαρμό ενός δεσμοφύλακα, δηλαδή κάποιου που κλειδώνει ανθρώπους. Το έχουμε κάνει ήδη μια φορά (στην απόπειρα απόδρασης) και σύντομα, θα ξεκινήσει μια νέα δίκη εναντίον μας για όλην αυτήν την υπόθεση. Δεν μιλήσαμε, λοιπόν, για το αυτονόητο (για την ομορφιά του τσαλακώματος μιας στολής) γιατί θα έπρεπε να μιλήσουμε και για τις διαφορετικές στρατηγικές. Για τη στρατηγική του να χτυπήσεις τον αντίπαλο για να καταφέρεις να αποδράσεις και για τη στρατηγική να τον χτυπήσεις γιατί «παραβιάζει την ιδιωτικότητα του χώρου σου (του κελιού σου)». Δεν θέλουμε να συγκρίνουμε αυτές τις 2 στρατηγικές με κριτήρια ανωτερότητας, θεωρώντας τη μία πιο σημαντική από την άλλη, αλλά τις τοποθετούμε σε απόσταση. Αυτήν την απόσταση τη δηλώσαμε με τη στάση μας. Άλλωστε, το πιο σημαντικό είναι πως γνωρίζαμε πως δεν πειράχθηκε ούτε μια τρίχα από τους εμπλεκόμενους στο περιστατικό και είχαμε ξεκαθαρίσει προς την υπηρεσία πως σε αντίθετη περίπτωση θα υπήρχε πρόβλημα. Ποιο είναι, λοιπόν, το γαμημένο ζήτημα;

Ο εμπαθής και συκοφαντικός κατήφορος του Ναξάκη φτάνει στο σημείο να επινοεί ακόμα «βρώμικες» στρατηγικές μεταξύ της αρχηγοφάσης των κρατουμένων (στις οποίες ξεκάθαρα έλεγε πως μας συγκαταλέγει) και την υπηρεσία, σχετικά με ασυλία σε έρευνες στα κελιά. Είναι γνωστό σε όλους πως μας έχουν γίνει επανειλημμένες έρευνες, τόσο από δεσμοφύλακες, όσο και από ΕΚΑΜ. Εδώ φαίνεται πως τα όρια της ηλιθιότητας και της ασυνείδητης κατάδοσης μπλέκονται.

Αν κάποιος φτάνει στο σημείο να θεωρεί ότι η στρατηγική του απέτυχε, καλά θα κάνει να κάτσει να σκεφτεί με τον εαυτό του και όχι να βρίσκει φανταστικούς εχθρούς για να ρίξει το χρέωμα. Επίσης, δε βλάπτει και η αυτοκριτική για το φαντασιακό της παραβατικής κοινότητας των κρατουμένων, που μπορεί να είχε κάποιος στο μυαλό του. Κι αν πάλι θεωρεί ότι η στρατηγική του είναι πετυχημένη, ας την διατηρήσει συνεχίζοντας τον δρόμο του μακριά από αυτούς που διαφωνεί ή δε γουστάρει για τους δικούς του λόγους.

Δεν έχουμε πρόβλημα με τη δημόσια κριτική. Κι ας είναι κακή, ψυχρή κι ανάποδη. Προϋποθέτει, όμως, την ύπαρξη επιχειρημάτων, ακόμα κι αν διαφωνούμε με αυτά. Στα κείμενα, απαντάμε με κείμενο. Όπως πράξαμε στην περίπτωση του Μιχαηλίδη και του Πολίτη, στην άστοχη (κατ’ εμάς) κριτική, που μας έκαναν και στη σωστή επισήμανση τους για την αοριστία, που χρησιμοποιήθηκε σε κείμενο μας (χωρίς ποτέ, βέβαια, να τους βρίσουμε ή να τους συκοφαντήσουμε, όπως έκανε ο Ναξάκης). Άλλωστε, γι’ αυτό, ενώ ο Μιχαηλίδης ήταν παρόν στον ξυλοδαρμό του Ναξάκη, δεν τον ακουμπήσαμε, παρά μόνο τον απωθήσαμε για να μην παρέμβει.

Ακόμα, έχει σημασία η στιγμή που κάνεις την κριτική σου, ακόμα κι αν αυτή είναι πολεμική και υβριστική, όπως στην περίπτωση που επιτεθήκαμε εμείς (στα λόγια) στον ΚΣ και στην «απεργία πείνας» του. Το κείμενο βγήκε, όταν τελείωσε η όλη διαδικασία και αποφυλακίστηκε το συγκεκριμένο άτομο και ό,τι γράφτηκε, είτε συμφωνεί είτε δε συμφωνεί κάποιος, ήταν πάνω σε συγκεκριμένα γεγονότα. Όταν, όμως, κάποιος φτάνει στο κατάπτυστο σημείο να συκοφαντεί ανθρώπους δημόσια, αποκαλώντας τους με αισχρούς χαρακτηρισμούς, χωρίς να παραθέτει ούτε ένα πραγματικό γεγονός, τότε τα πράγματα αλλάζουν.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως εναντίον μας έχουν εφαρμοστεί όλα τα δικαστικά πραξικοπήματα (προφυλακίσεις αορίστου χρόνου για 36 και 38 μήνες, ηθικές αυτουργίες, διώξεις στο εξωτερικό, δεκάδες χρόνια καταδίκη), όταν όλοι γνωρίζουν πως τα χρόνια, που είμαστε στη φυλακή, τίποτα δε μας χαρίστηκε, αλλά φτύσαμε αίμα και μοναξιά με πειθαρχικές μεταγωγές σε όλες τις φυλακές (ο σύντροφος Γιώργος Πολύδωρος σε έξι μήνες είχε μεταχθεί σε 5 διαφορετικές φυλακές λόγω πειθαρχικών και αρκετοί από εμάς σε 2-3), με εμπλοκές με δεσμοφύλακες (περίπτωση Δομοκού), με απομονώσεις (η Όλγα είχε βγάλει πενήντα μέρες απομόνωσης στις φυλακές Διαβατών), με απεργίες πείνας, με κινητοποιήσεις (έστω και γραφικές), με απόπειρα απόδρασης.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως σχεδόν κάθε αναρχικό, που μπήκε στη φυλακή όσο είμαστε μέσα, ποτέ δεν τον αφήσαμε μόνο του, ακόμα κι αν ήταν σε άλλη φυλακή (ας το διαψεύσουν ακόμα κι αυτοί που πλεόν δε μας γουστάρουν) και πάντα φροντίζαμε να μην έχει προβλήματα, φέρνοντάς τον σε επαφή με άλλους κρατουμένους για να τον βοηθήσουν και να μην του λείψει τίποτα.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως μπορεί να μην είμαστε και οι πιο ευγενικοί και να μην έχουμε τους καλύτερους τρόπους, αλλά σχεδόν καθημερινά έχουμε βοηθήσει άπειρους κρατουμένους σε ζητήματα, που έχουν να κάνουν με την υπηρεσία και με τις υλικές δυσκολίες, που υπάρχουν στην καθημερινή ζωή στη φυλακή.

Όταν όλοι ξέρουν πως το σεβασμό εδώ μέσα και κάποιες φιλίες τα κερδίσαμε γι΄αυτό που είμαστε και όχι γιατί προσποιούμαστε ή το παίζουμε αρχηγοί.

Όταν ούτε οι χειρότεροι εχθροί μας (μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι) δεν έχουν τολμήσει να μας συκοφαντήσουν έτσι όπως μας συκοφάντησε ο Ναξάκης, τότε η διαλεκτική ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ και υπάρχει χώρος μόνο για ΑΠΟΛΥΤΗ ΒΙΑ.

Δεν έχουμε απολογηθεί στα δικαστήρια του εχθρού και φτάσαμε στο σημείο να απολογούμαστε για τις βρωμιές αυτού του ξεφτίλα.

Είχαμε επιλέξει να συγκρατούμε τη βία μας μέσα στη φυλακή και να την εκφράζουμε μόνο στον εχθρό και στους τυράννους της ζωής μας. Αυτή είναι η επιθυμία μας.

Όμως, ο Ναξάκης, με αυτό το σιχαμερό σκατόχαρτο που έγραψε, φρόντισε να παραβιάσουμε τη συμφωνία, που είχαμε κάνει με τον εαυτό μας. Μας συκοφάντησε, μας έβρισε και διέδωσε δημόσια απίστευτες ψευτιές για εμάς. Γι’ αυτό, του σπάσαμε το κεφάλι στο διάδρομο των φυλακών. Για να τελειώνει, λοιπόν, η δημόσια κατρακύλα. Οι επιλογές και οι στρατηγικές, που δεν ταιριάζουν, ας κρατήσουν τις αποστάσεις τους. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, τα πάντα είναι υποκειμενικά. Το ίδιο ισχύει και με την κριτική. Όμως, όποιος επιλέγει τη λάσπη, την ψευτιά και την προσβολή, για να λερώσει την ιστορία μας, τις αξίες μας, τις προσωπικότητές μας και τη διαδρομή του αγώνα μας, δεν θα έχει την ίδια κατάληξη με το Ναξάκη.

Αυτήν τη φορά, θα τον τελειώσουμε οριστικά… Για να μπει τέλος στη σύφιλη της εσωστρέφειας, που μας δηλητηριάζει, απομακρύνοντάς μας από την πραγματική επίθεση.

ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΠΙΣΩ ΨΕΥΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF (Πυρήνας Φυλακής)

———

Σημείωση του εγχειρήματος: Οι σύντροφοι της ΣΠΦ-Πυρήνας Φυλακής δεν επιθυμούν τα κείμενά τους να αναδημοσιεύονται στο athens.indymedia

πηγή

Σκέψεις πάνω στην απεργία πείνας και δίψας και τα όσα ακολούθησαν

Κείμενο που μας στάλθηκε ανώνυμα μέσω mail στο Inter Arma:icon-report-fundraising-Direct-Mail

 

Ως ένας «απλός» σύντροφος παρακολουθώ τα τεκταινόμενα εντός των φυλακών Κορυδαλλού με σχετική έκπληξη και απορία.

Και να εξηγήσω τι εννοώ…

Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν μετά τον ξυλοδαρμό του ανθρωποφύλακα Μυλωνά. Ακολούθησε λοιπόν ο διασκορπισμός των εμπλεκομένων συντρόφων σε διαφορετικές πτέρυγες, απομόνωση 5 εξ αυτών, απεργία πείνας και δίψας 7 εξ αυτών και τελικώς την μερική υποχώρηση τόσο των δεσμοφυλάκων (παραμένουν όλοι μαζί) όσο και των ίδιων (βρίσκονται πλέον στην Δ’ πτέρυγα αντί για την Α’ όπου απαιτούσαν να επιστρέψουν).

Μέχρι εδώ όλα καλά…

Αλλά ξαφνικά σε όλα τους τα κείμενα (και τα 2 που βγήκαν μετά την λήξη της απεργίας) αφήνονται αιχμές κατά άλλων κρατουμένων προνομιούχων, ελίτ και κουμανταδόρων στην φυλακή. Τις οποίες αιχμές δεν θα θεωρούσα προπαγανδιστικό τρικ (ναι υπάρχουν ιεραρχίες, ελίτ, έμποροι πρέζας και ότι θες) αν προ λίγων μηνών δεν είχε δημοσιευθεί κείμενο από τους συντρόφους Γ. Μιχαηλίδη και Δ. Πολίτη (Μία κριτική στην Ε.Ο ΣΠΦ) με το οποίο θεωρούσαν τα υπονοούμενα και τις αιχμές σκόπιμη τακτική δημιουργίας αμφιβολιών και λανθασμένων εντυπώσεων για την ακρίβεια θεωρούσαν την αοριστία στον λόγο της Ε.Ο ΣΠΦ «λόγο της σύγχυσης». Επειδή δεν έχουμε όλοι κοντή μνήμη σύντροφοι αν έχετε να πείτε κάτι πείτε το ξεκάθαρα και όχι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Αλλιώς μην μας κουράζετε αδίκως με τέτοια δημόσια κείμενα αλλά να τα στείλετε σε όσους για κάποιον λόγο καταλαβαίνουν.

Υπάρχει και ένα άλλο ενδεχόμενο βέβαια. Είναι δύσκολο να αποδεχτεί κάποιος την ήττα του πόσω δε μάλλον όταν βρίσκεται εκτεθειμένος στους συντρόφους ανά την ελλάδα. Πέρα από ένα απλό «θα δούμε τι θα γίνει από δω και πέρα» ο σύντροφος Γ. Ναξάκης κάνοντας μια καταγραφή των γεγονότων το μοναδικό συμπέρασμα που βγάζει είναι σε σχέση με την Ε.Ο ΣΠΦ. Για την ακρίβεια εξεπλάγη με τη μη συμμετοχή της στα γεγονότα. Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι και ο ίδιος ως μέλος της «μοναδικής κοινότητας κρατουμένων στον Κορυδαλλό» παίρνει θέση 15 μέρες αργότερα από τη λήξη της κινητοποίησης. Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά εξεπλάγην που ένα μέλος της κοινότητας δεν είχε πάρει καν θέση επί των γεγονότων όταν αυτά συνέβαιναν. Αυτό που δυστυχώς συμπεραίνω είναι πως υπάρχει μια αγωνιώδης προσπάθεια μετατόπισης ευθυνών ή αλλαγή αιχμής στο γεγονός.

Ο σύντροφος Γ. Ναξάκης περιγράφει απλά τα γεγονότα (άγαρμπα κατ’ εμέ, τι σημαίνει κόντρα, κόντρα, κόντρα; Ήταν δηλαδή μια απονοηματοδοτημένη και χωρίς πολιτικό υπόβαθρο κίνηση, μια κόντρα στην κόντρα ή αγώνας για την αξιοπρέπεια των εμπλεκόμενων συντρόφων;)

Για άλλη μια φορά λοιπόν τα προπαγανδιστικά τρικ και ο λόγος της σύγχυσης θριαμβεύει. Σε ποια τους κινητοποίηση στάθηκε η ΣΠΦ αντιθετικά; Παρακαλώ η απάντηση να είναι σαφής, τεκμηριωμένη και χωρίς αοριστίες γιατί αποτελεί σοβαρή κατηγορία τουλάχιστον στη δική μου αναρχική αντίληψη. Σας εμπόδισε η ΣΠΦ να αγωνιστείτε για κάτι σύντροφε ή δεν μπορούσατε να «σηκώσετε» κάποια κινητοποίηση μόνοι σας και χρεώνετε τη ΣΠΦ για την μη κινητοποίηση σας;

Αυτή η αόριστη, εντελώς αόριστη το τονίζω κατηγορία αποκτά άλλη βαρύτητα διαβάζοντας παρακάτω το κείμενο. Υπάρχει ένα μεταφυσικό συμπέρασμα. Η ΣΠΦ έκανε κάπου κάποια σχόλια δημόσια (άρα στο ίντερνετ) και ο Γ. Νάξακης ξέρει ότι ήταν αυτοί επειδή «ήταν καρμπόν με αυτά που τους έλεγαν τον τελευταίο καιρό»; Και λόγω αυτών τον σχολίων αηδίασε και σιχάθηκε και κλείνει το μάτι συνωμοτικά ότι όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Για όποιον δεν κατάλαβε σας το λέω εγώ για σχόλια σε αναρτήσεις στο ίντερνετ λέει. Αλλά και τα (ανώνυμα πάντα) σχόλια τα χρεώνονται και όλοι τους (όλη η ΣΠΦ εννοεί). Ξαναλέω ότι τυχαίνει ή μάλλον επέλεξα να έχω παρακολουθήσει την δημόσια αλληλογραφία και τοποθετήσεις των πολιτικών κρατουμένων και θέλω να πω πως ευτυχώς ή δυστυχώς, καλώς ή κακώς μέχρι στιγμής η ΣΠΦ όταν θέλει να τοποθετηθεί το κάνει δημόσια και δεν κρύβει τις θέσεις τις όποιες κι αν είναι αυτές και μπορεί να τις στηρίζει.

Καλώ τον σύντροφο λοιπόν αν θέλει να διατηρήσει έστω ίχνος από την σοβαρότητα του να ανακαλέσει την αστεία αυτή τοποθέτηση και αν τον ενδιαφέρει να δει την ουσία των πραγμάτων, που είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα να γράψω αυτό το κείμενο. Το σημείο που πρέπει να προβληματίσει τους συντρόφους, ίσως και εμάς έξω, είναι ότι πρώτη φορά κρατούμενοι διώχνουν από την πτέρυγα αναρχικούς. Πάντα υπήρχαν κλίκες, μαφιόζοι, ντίλερ, μπράβοι, ιεραρχίες, πρεζάκια κλπ στις φυλακές και δυστυχώς πάντα υπήρχαν και αναρχικοί. Ο καθένας, πάντα με τον δικό του τρόπο δημιουργούσε και δημιουργεί γεγονότα μεγαλύτερα ή μικρότερα και εστίες έντασης.

Ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί ή ο καθένας ξεχωριστά για τα ουσιαστικά προβλήματα και τις αδυναμίες που συλλογικά ή ατομικά έχουμε, και να γίνει ένας σοβαρός απολογισμός της πορείας μας συλλογικής ή ατομικής, εντός και εκτός των τειχών και ας αφήσουμε τις μικρότητες, τις αβάσιμες λασπολογίες και τις πονηρές αοριστίες γιατί κάθε φορά χάνουμε όλοι μας (σε όποια τάση κι αν ανήκουμε) ένα ίχνος από την σοβαρότητά μας και ώρες από τη ζωή μας που σίγουρα δεν έχουμε για πέταμα.

Y.Γ Διάβασα ότι τουλάχιστον μέχρι και χθες ο Στέφανος Αμίλητος βρισκόταν στην Α πτέρυγα και όχι στην Δ’ όπως ανακοινώθηκε από τον ίδιο και τους συντρόφους του. Ας μας ενημερώσουν οι σύντροφοι που γνωρίζουν αν υπάρχει πρόβλημα στο να μεταφερθούν τα μέλη της αναρχικής κοινότητας μαζί ή τέλος πάντων τι συμβαίνει γιατί επικρατεί ένα χάος.

Ανώνυμο

Σαντιάγο, Χιλή: Ο Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ ζει μες στην εξέγερση

san2

Απαλλοτριώσεις τραπεζών μέχρι να λευτερωθούμε απ’ τις αλυσίδες του Κεφαλαίου… Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ παρών!

san4

Ας είναι η επίθεση μόνιμη, ωσότου καταστρέψουμε και το τελευταίο προπύργιο των φυλακών.

san6 san3 san5 san1

Την Πέμπτη, 19 Δεκέμβρη 2013, στην περιοχή της πανεπιστημιούπολης Χουάν Γκόμες Μίγιας, μια τριαντάρα μαχόμενοι και ανατρεπτικοί νεολαίοι θελήσαμε να δώσουμε το παρών στο πλαίσιο της εβδομάδας αγκιτάτσιας για τα συντρόφια Φρανσίσκο και Μόνικα, απαχθέντες του φασιστικού ισπανικού κράτους με τη συνέργεια των χιλιανών αρχών, αλλά και να στηρίξουμε τη συμβολική απεργία πείνας των κρατούμενων συντρόφων Μαρσέλο Βιγιαροέλ Σεπούλβεδα, Φρέντυ Φουεντεβίγια Σάα, Χουάν Αλίστε Βέγκα και Χανς Νιεμέγερ.

Όπως συνηθίζουμε να πράττουμε σε οδομαχίες, αποφασίσαμε για άλλη μια φορά να παραμείνουμε στην πλήρη ανωνυμία, έχοντας παρέα την καλή μας φίλη την κουκούλα. Αυτήν τη δόση, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες με μαύρα και κόκκινα διακριτικά, μοστράροντας στους διώκτες της λευτεριάς ότι και καλύτερα οργανωμένοι είμαστε, και τον αγώνα μας παίρνουμε στα σοβαρά, αλλά κι ότι τα έγκλειστα συντρόφια δεν είναι μόνα τους.

Βγήκαμε αλληλέγγυα, με φωτιά και μίσος στα χέρια μας, πετώντας τρικάκια και μπλοκάροντας τη λεωφόρο Γκρέσια κατά τις 18:30, αναμένοντας την αντίδραση των σκυλιών της εξουσίας. Γι’ άλλη μια φορά βάλαμε μπροστά τον εξεγερτικό μας αγώνα, ξεπροβάλλοντας από την άλλη πύλη της πανεπιστημιούπολης, οπλισμένοι με ασπίδες και καταιγισμό από μολότοφ, αλυχτώντας συνθήματα από τα κατάβαθα του είναι μας, σπάζοντας την καθημερινότητα…

Δικαιώνουμε τη μνήμη του συντρόφου μας Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ, δολοφονημένου από ένα φύλακα του Κεφαλαίου και της ιδιωτικής περιουσίας στις 11 Δεκέμβρη 2013 κατά τη διάρκεια απόπειρας απαλλοτρίωσης ενός υποκαταστήματος της BancoEstado στη γειτονιά του Πουδαουέλ. Το αιματοκύλισμα να μην περάσει ατιμώρητο, να συνεχίσουμε τη μάχη!

Δεν παραβλέπουμε επίσης την κρατική σκευωρία εναντίον του Βίκτορ Ούγκο Μοντόγια, ούτε και τον εγκλεισμό των συντρόφων μας που αγωνίζονται κόντρα σε κάθε εξουσία. Η φλόγα της καταστροφής δε σβήνει – συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι να ρημάξουμε και το τελευταίο κλουβί, κι ωσότου διαρρήξουμε την καθημερινότητα της σκλάβας κοινωνίας. Ας σπάσουμε τα σχήματα της εξουσίας, κι ας βγούμε στη μάχη, αναγνωρίζοντας τις αλυσίδες που μας κρατάν τιθασευμένους σε κάθε τόπο αιχμαλωσίας… Λευτεριά στους κρατουμένους του αγώνα.

Επιπλέον, πετάξαμε τρικάκια σχετικά με τα 14 συντρόφια που συνελήφθησαν πριν από 3 μήνες στην κοινότητα της Βίγια Φράνσια, στο πλαίσιο των συγκρούσεων για την επέτειο των 40 χρόνων από το πραξικόπημα και τη στρατιωτική χούντα. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των αγωνιζόμενων συντρόφων μας. Να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να ξαποστάσουμε μέχρι να ξεκάνουμε κάθε προπύργιο καταπίεσης, κι ότι όσο το σύστημα των φυλακών κρατά αιχμάλωτους συντρόφους θα μας βρίσκετε συνέχεια στο δρόμο.

Δίχως φόβο, η μαχητική μας νιότη τραβά για τη συνολική απελευθέρωση! Μέχρι να στείλουμε στον αγύριστο την κοινωνία του εγκλεισμού που φυλακίζει αγωνιστές! Οι πεσόντες σύντροφοι δε λησμονιούνται, αλλά ζουν στην κάθε δράση! Και μια, και δυο, και δέκα φορές θα νικήσουμε!

«Άνγκρυ, ο εξεγερτικός σου σπόρος ανθεί σε κάθε άτομο που θέλει να επιτεθεί σε αυτή την καθημερινότητα και σ’ όλα τα μοντέλα που επιβάλλει η κοινωνία ανά τον κόσμο»

Αιχμάλωτοι πολέμου στο δρόμο!

πηγή

Μετάφραση: Contra Info

Ισπανικά κάτεργα: Γράμμα της Μόνικα Καμπαγέρο και του Φρανσίσκο Σολάρ, μετά το πέρας του διεθνούς καλέσματος αλληλεγγύης

fuego

Εδώ βρισκόμαστε και πάλι, ανάμεσα σε τοίχους από μπετό και κάγκελα, ανάμεσα σε κάμερες επιτήρησης κι ανθρωποφύλακες. Εδώ βρισκόμαστε και πάλι, δίχως να σκύβουμε το κεφάλι, περήφανοι γι’ αυτό που είμαστε. Περήφανοι που είμαστε κομμάτι των άξαφνων αγέρηδων που αποζητάνε να ξεκάνουν κάθε πλέγμα εξουσίας. Μιας εξουσίας που γι’ άλλη μια φορά βγάζει τη μάσκα και φανερώνει τι είναι στ’ αλήθεια, σε όλη της τη βαρβαρότητα αλλά και σ’ όλη της την αδυναμία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η συνεργασία ανάμεσα στο ισπανικό και στο χιλιανό κράτος ώστε να επιτευχθεί η αιχμαλωσία μας, αποδεικνύει το επίπεδο συντονισμού που έχουν αναπτύξει προκειμένου να αποκρούσουν αυτό που αντιλαμβάνονται ως απειλή. Κι όμως, η σημασία που μας αποδίδουν αυτοί οι κύριοι δεν αντανακλά παρά το πόσο εύθραυστοι είναι. Τα τρύπια λογύδριά τους περί ασφάλειας είναι μονάχα το σάβανο που σκεπάζει το φόβο της επίγνωσης πως μια τυχαιότητα μπορεί να προκαλέσει το γενικευμένο μπάχαλο. Τα χτυπήματα και οι δαγκωματιές τους δεν κάνουν άλλο απ’ το να μας θωρακίζουν στο ακόνισμα των ιδεών και της ζωής μας, ώστε να βελτιωθούμε στο πεδίο της μόνιμης σύγκρουσης.

Χαιρετίζουμε με μια δυνατή αγκαλιά όλες τις εκφράσεις στήριξης· για μας είναι μια ώθηση που λυγίζει τα σίδερα. Αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη ως τη διαρκή εφαρμογή των αναρχικών μας ιδεών, σε κάθε τους μορφή, που δίνουν στον εχθρό να καταλάβει πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ, πως όλα συνεχίζονται, είτε στη φυλακή είτε στο δρόμο. Όπου κι αν βρεθούμε: ούτε ένα λεπτό σιωπής, και μια ζωή στη μάχη. Εκτιμάμε ιδιαίτερα την απέραντη αλληλεγγύη των συντρόφων που βάλανε μπροστά για όπλο το σώμα τους ξεκινώντας απεργία πείνας [αναφορά στους φυλακισμένους Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Χουάν Αλίστε, Χανς Νιεμέγερ και Κάρλος Γκουτιέρρες Κουϊδουλέο, οι οποίοι προχώρησαν σε συμβολική απεργία πείνας ενόσω διαρκούσε η βδομάδα δράσεων αλληλεγγύης].

Χαιρετίζουμε όσους συνεχίζουν να εξυφαίνουν συνωμοσίες, όσους ρίχνονται περιπετειωδώς στο άγνωστο, όσους τους τσιγκλάει η αβεβαιότητα, όσους επιμένουν για την αναρχία. Στέλνουμε σ’ όλους αυτούς το σεβασμό και τη στοργή μας.

Πληροφορηθήκαμε με μεγάλη μας θλίψη το χαμό του Σεμπαστιάν, αλλά την ίδια στιγμή μάς γέμισε χαρά η γνώση πως η ζωή του συντρόφου υπήρξε συνεπής προς τα ιδανικά του – ένας ολάκερος μαχητής. Θα θέλαμε να ’μαστε πλάι στα συντρόφια κλαίγοντας το θάνατο του πεσόντα μας, αλλά μπορούμε μονάχα να τους στείλουμε από ’δώ μέσα όλη μας τη δύναμη και μια υπόσχεση πως «σύντομα θ’ ανταμώσουμε».

Μόνικα Καμπαγέρο
Φρανσίσκο Σολάρ

στα ισπανικά

Πηγή

Λονδίνο: Δράση αλληλεγγύης για τους συντρόφους απεργούς πείνας στα ελληνικά κελιά

london

london-uk

Το πανό των συντρόφων γράφει: «Αλληλεγγύη στον Σπύρο Στρατούλη, που είναι 33 ημέρες σε απεργία πείνας, και διώκεται εξαιτίας των αγώνων του μέσα στη φυλακή».

Αλληλεγγύη από το Λονδίνο (Ηνωμένο Βασίλειο)
στους φυλακισμένους απεργούς πείνας στην Ελλάδα.

Το πρωί της 15ης Δεκέμβρη, περίπου 15 συντρόφια μαζευτήκαμε στο κεντρικό Λονδίνο, κρεμάσαμε ένα πανό από μια γέφυρα και μοιράσαμε ενημερωτικό κείμενο σχετικά με την υπόθεση του κρατουμένου Σπύρου Στρατούλη, που μάχεται αυτή την ώρα με απεργία πείνας.

Ο Σπύρος Στρατούλης, σε απεργία πείνας απ’ τις 11 Νοέμβρη 2013, διεκδικεί να του επαναχορηγηθεί το δικαίωμα σε άδειες εξόδου απ’ τη φυλακή, το οποίο ανακλήθηκε με την πρόφαση της υποτιθέμενης ανάμειξής του στην υπόθεση με τα «Στέκια Θεσσαλονίκης». Οι μπάτσοι κίνησαν έρευνες και διώξεις, κατηγορώντας 60 άτομα για συμμετοχή σε δράσεις του αντεξουσιαστικού κι αναρχικού χώρου. Παρ’ ότι τα 60 συντρόφια αφέθηκαν ελεύθερα σε αναμονή εκδίκασης της υπόθεσης, στη συνέχεια ο Σπύρος –που ήτανε ήδη φυλακισμένος (όντας στα κελιά εδώ και δυο δεκαετίες)– στερήθηκε εντελώς αυθαίρετα τις άδειες εξόδου του. Ο λόγος πίσω απ’ αυτή την εξέλιξη είναι ότι ο Σπύρος εμπλέκεται στον αγώνα που διεξάγεται εντός των τειχών, παλεύοντας ενάντια στην καταστρατήγηση δικαιωμάτων τόσο του ίδιου όσο και συγκρατουμένων του. Δηλαδή, τιμωρείται ξεκάθαρα λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι η διεύθυνση της φυλακής διαμήνυσε στον Σπύρο να μην τολμήσει καν να το σκεφτεί να αιτηθεί ημέρες άδειας.

Η περίπτωση Στρατούλη αναδεικνύει το σιχαμερό πρόσωπο του δικαιοδοτικού και σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα:
• την πλήρη παραβίαση των δικαιωμάτων των κρατουμένων,
• την τιμωρία των κρατουμένων που μετέχουν σε πολιτικές δραστηριότητες,
• την αυθαιρεσία και τον αυταρχισμό των διευθυντών των φυλακών και των δικαστών.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/-ες με το φυλακισμένο αγωνιστή Σπύρο Στρατούλη, τον αναρχικό κρατούμενο Ράμι Συριανό, ο οποίος μπήκε σε απεργία πείνας για την ίδια υπόθεση στις 21 Νοέμβρη, όπως και με τους φυλακισμένους συντρόφους Εργιόν Μουσταφά και Μιχάλη Ραμαδάνογλου, που επίσης διεξάγουν απεργία πείνας απ’ τις 25 Νοέμβρη.

Το σωφρονιστικό σύστημα έχει ως στόχο να τιμωρεί κάθε αγώνα μες στις φυλακές και κάθε πολιτικοποιημένο κρατούμενο για τις πεποιθήσεις του, συνεχίζοντας έτσι την καταπίεση της «δημοκρατικής κοινωνίας» τους έξω απ’ τις φυλακές, ενάντια σε όσους κι όσες αντιστέκονται και αγωνίζονται για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των φυλακισμένων, ο αγώνας για μια κοινωνία χωρίς φυλακές είναι μακροχρόνιος, όσο είναι και σκληρός.

Αλληλεγγύη και υψωμένες γροθιές στους απεργούς πείνας και πολιτικούς κρατουμένους.

Αλληλεγγύη στον Σπύρο Στρατούλη στον αγώνα του.

Η λευτεριά θα ανθίσει απ’ τις στάχτες των φυλακών

Κάποιοι/-ες αναρχικοί/-ές στο Λονδίνο

Κείμενο των 7 συντρόφων-πρώην απεργών

Λήξη της απεργίας πείνας και δίψας.

Σήμερα, βράδυ 15/12 διακόψαμε την απεργία πείνας και δίψας αφού καταφέραμε να πετύχουμε τον πρωταρχικό μας στόχο, δηλαδή τη διατήρηση της κοινότητάς μας.

Με την κίνησή μας αυτή αντισταθήκαμε στην προσπάθεια της υπηρεσίας να μας διασπάσει και ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θα ανεχτούμε καμία απόπειρα προσβολής της αξιοπρέπειας μας.

Όσον αφορά την επιλογή της ΄Α πτέρυγας ως αίτημα έγινε μόνο και μόνο για να διασφαλιστούμε απ’ το ενδεχόμενο να μας πάνε όλους μαζί σε πτέρυγα απομόνωσης. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πληροφορηθήκαμε ότι το πρόβλημα της υπηρεσίας σχετικά με τη επιστροφή μας στην ΄Α πτέρυγα είναι η αρνητική στάση άλλων κρατουμένων. Αφού οι ίδιοι αρχηγοί των κλικών που ελέγχουν την πτέρυγα το επιβεβαίωσαν στους συντρόφους μας, καταλήξαμε ότι δε θέλουμε να επιστρέψουμε σε μια ευνοημένη πτέρυγα ειδικά από τη στιγμή που η ρηξιακή τακτική που ακολουθούμε σε σχέση με τους ανθρωποφύλακες, διασαλεύει την ησυχία, τη βολή και τα προνόμια, το βασικό μέλημα των περισσότερων κρατουμένων.

Θα ακολουθήσει αναλυτικό κείμενο με όλα τα τεκταινόμενα.

 

Υ.Γ. Οι φωνές και τα συνθήματα των συντρόφων μας κράτησαν συντροφιά, διαρρηγνύοντας την απομόνωση των πειθαρχείων, ενώ οι φλόγες της επίθεσης στο αστυνομικό τμήμα μας ζέσταναν την καρδιά.

 

Δημήτρης Πολίτης

Γιάννης Μιχαηλίδης

Φοίβος Χαρίσης

Αργύρης Ντάλιος

Γιώργος Καραγιαννίδης

Μπάμπης Τσιλιανίδης

Γρηγόρης Σαραφούδης

ΠΗΓΗ