Category Archives: Αφίσες-κείμενα-μπροσούρες-προκηρύξεις κτλ

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για επίθεση στο ίντερνετ-καφέ Palladium

Το βράδυ της Τρίτης 26/11 επιτεθήκαμε καταδρομικά στο ίντερνετ-καφέ Palladium  επί της οδού Σολομού.Αφού βανδαλίσαμε το εσωτερικό του,σπάζοντας τις οθόνες και την τζαμαρία της πρόσοψης,πυρπολήσαμε τον server λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα για την αποφυγή ατυχήματος.Στη συνέχεια αποχωρήσαμε ομαδικά και συντεταγμένα με απόλυτη ασφάλεια για να αποφύγουμε κάποια άτυχη συνάντηση με τα σκυλιά της ομάδας Δέλτα.

Είχαν φτάσει στα αυτιά μας διάφορα περιστατικά για το εν λόγω ίντερνετ-καφέ,καθώς και ότι αποτελούσε έναν από τους αγαπημένους χώρους των μπάτσων,κάτι το οποίο παραδέχτηκε και ο ιδιοκτήτης του κατά τη διάρκεια της επίθεσης.

Ας έχουν καλά στο μυαλό τους όσοι φιλήσυχοι πολίτες ντύνονται οικειοθελώς με τη στολή του αστυνόμου.Όσοι περιμένουν με ανυπομονησία το χαιδευτικό χτύπημα των μπάτσων στις πλάτες τους για τις «υπηρεσίες» που προσφέρουν.Όσων η μιζέρια και η δουλοπρέπεια έχει διαποτίσει κάθε σπιθαμή της προσωπικότητάς τους.Τίποτα δεν μένει αναπάντητο.Όσο περνάει από το χέρι μας θα προσφέρουμε στους ρουφιάνους αυτό που τους αξίζει:Μια ανταπάντηση στις εθελόδουμες προθέσεις τους βγαλμένη από το χειρότερό τους εφιάλτη.Έχουν όνομα,διεύθυνση,μαγαζιά και τους γνωρίζουμε πολύ καλά.Διαθέτουν επικίνδυνες λογικές,ξεφτισμένα ιδανικά και έχουν συνειδητά οικειοποιηθεί τον υποτακτικό ρόλο του ρουφιάνου.Αν νομίζουν ότι θα τους επιτρέψουμε να επιτελούν το έργο τους χωρίς συνέπειες,τότε είναι οικτρά γελασμένοι.Άτομα,σαν  και τον ιδιοκτήτη του ίντερνετ-καφέ Palladium ας γνωρίζουν ότι θα βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρό μας,δείχνοντας έτσι την αποστροφή μας στους καλοθελητές και συνεργάτες των κάθε λογής μπάτσων.Το οφείλουμε στα φυλακισμένα συντρόφια μας,σε αυτούς που μας άφησαν νωρίς και δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν το εξεγερτικό τους όραμα,σε όσους την «πάτησαν» από τους υπερασπιστές της εθελοδουλείας καθώς επίσης και σε όσους συνεχίζουν τον αγώνα για την διασάλευση και αποδομή της κοινωνικής αδράνειας.

ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΗ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ 6 ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

 

         Αναρχικοί/ές

Πηγή

Αμβούργο: Διαδήλωση στις 21 Δεκέμβρη για το αυτόνομο κέντρο Rote Flora, τα σπίτια της Esso και το δικαίωμα παραμονής των προσφύγων

21.12.2013-hh

Η διαδήλωση αυτή καλέστηκε για να δώσει ένα ακόμη σινιάλο ότι το αυτόνομο φάσμα δεν πρόκειται να δεχτεί την έξωση της 24χρονης κατάληψης Rote Flora. Ωστόσο, η κινητοποίηση είχε επίσης δύο άλλους κύριους λόγους.

Ο αστικός εξευγενισμός στο Αμβούργο, και σε άλλες πόλεις, κινείται με ταχείς ρυθμούς καθημερινά. Στην περιοχή Ζανκτ Πάουλι του Αμβούργου έχουνε υπάρξει ποικίλες και έντονες μορφές αντίστασης μέσα από μια πρωτοβουλία ενάντια στην κατεδάφιση των σπιτιών της Esso (πήραν τ’ όνομά τους απ’ το βενζινάδικο που βρίσκεται στο ισόγειο). H Γερουσία μεθοδεύει το γκρέμισμα των δυο σπιτιών της Esso, όπου διαμένουν πολύ περισσότερα από 100 άτομα επί χρόνια.

Ο αγώνας προσφύγων και μεταναστών στο Αμβούργο κυλάει εδώ και πολλές εβδομάδες. Μια αυτοοργανωμένη ομάδα περίπου 300 προσφύγων συνεχίζει να παλεύει κατά του φυλετικού χαρακτηρισμού και της απειλής της απέλασης. Πολλές δράσεις και διαδηλώσεις με τη συμμετοχή χιλιάδων αλληλέγγυων έχουνε λάβει χώρα στην ίδια πόλη και αλλού σ’ ένδειξη στήριξης προς την προσφυγική ομάδα «Λαμπεντούζα στο Αμβούργο».

Τώρα αυτοί οι αγώνες πρόκειται να συναντηθούν στο δρόμο, κατά τη μεγάλη διαδήλωση της 21ης Δεκέμβρη 2013, για να γίνει σαφές ότι η εναντίωση στην πολιτική της Γερουσίας του Αμβούργου μπορεί μονάχα να ενταθεί…

Να τελειώνουμε με την Ευρώπη-Φρούριο
Δικαίωμα παραμονής για όλες κι όλους
Κανένα σύνορο, κανένα έθνος

Φυλλάδιο στα γερμανικά εδώ

Αν σχεδιάζετε να πάρετε μέρος στη διαδήλωση του Αμβούργου, και χρειάζεστε περαιτέρω πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κατάληψη Rote Flora: flora-bleibt@nadir.org. Αν χρειαστείτε μέρος για να κοιμηθείτε, στείλτε ένα μήνυμα στο: schlafplatz2112@riseup.net.

Συνέντευξη της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση στο ισπανικό αναρχικό έντυπο Fiera

Image1

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση το Μάιο του 2013 και δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο, στο τεύχος 2 του αναρχικού εντύπου για την απελευθέρωση των Ζώων “Fiera”, το οποίο εκδίδεται από συντρόφους στην Ισπανία.

Μέσα σε ποιο πλαίσιο δημιουργήθηκε η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση; Ποιοι είναι οι στόχοι σας και ποιες οι δυσκολίες που συναντάτε;

Η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση δημιουργήθηκε το 2010, μετά από ατομική πρωτοβουλία. Η συνέλευσή μας είναι μία αναρχική συλλογικότητα με στόχο τη διάχυση του λόγου σχετικά με την ολική απελευθέρωση. Θεωρούμε σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι με τον όρο ολική απελευθέρωση δεν περιοριζόμαστε μόνο στην καταστροφή οποιασδήποτε εξουσίας περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν αναγνωρίζουμε καμία ανωτερότητα στο ανθρώπινο είδος έναντι των υπόλοιπων ζώων κι έτσι, ο αγώνας για την αυτοδιάθεση των ζώων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας ταυτότητας, όπως και ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης της φύσης. Θεωρούμε εχθρό μας όχι μόνο τον πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, αλλά και ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, τα ζώα και τη φύση ως παραγωγικούς πόρους.

Οι δυσκολίες που συναντάμε μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Η κρατική καταστολή, γενικευμένη αλλά και στοχευμένη. Η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία της κρεατοφαγίας στην κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας και στη θρησκευτική παράδοση. Η αδιαφορία και απάθεια, που επιδεικνύει το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών στην Ελλάδα για ζητήματα που αφορούν τα ζώα. Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την οικονομική κρίση, γίνεται συστηματική προσπάθεια να ενισχυθεί ο «πρωτογενής» τομέας παραγωγής και το ίδιο το κράτος στηρίζει με κάθε τρόπο επιχειρήσεις, που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των ζώων και της φύσης, όπως η βιομηχανία γούνας, κρέατος, γάλακτος, ορυχεία κλπ.

Με ποια θέματα ασχολείστε; Υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο που “τρέχετε” αυτήν την περίοδο;

Δραστηριοποιούμαστε σε όλο το φάσμα του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπων, ζώων και φύσης. Στο παρελθόν έχουμε καλέσει σε διαμαρτυρίες κατά της βιομηχανίας γούνας, των πειραμάτων σε ζώα, των pet-shops κλπ.

Αυτήν την περίοδο, ξεκινάμε μια πιο οργανωμένη προσπάθεια επικοινωνίας με πολιτικούς κρατούμενους των ALF και ELF ανά τον κόσμο.

Στην Ισπανία, φτάνουν κατά καιρούς κάποια νέα σχετικά με τον αγώνα για την απελευθέρωση των Ζώων στην Ελλάδα. Θυμόσαστε ενέργειες όπως η απελευθέρωση χιλιάδων μινκ ή η απελευθέρωση ποντικιών από πανεπιστήμια, όπου γίνονται πειράματα σε ζώα. Η αίσθηση που έχουμε εδώ είναι ότι η ενίσχυση του αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων συνδέεται με το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, αλλά πώς ακριβώς χαράσσεται αυτή η διαδρομή;

Στην Ελλάδα, οποιαδήποτε ανάλυση σχετικά με την ολική απελευθέρωση γίνεται από άτομα/συλλογικότητες/πρωτοβουλίες του αναρχικού “χώρου”. Εκτός αναρχικού “χώρου”, δεν υπάρχει καμία πιο οργανωμένη προσπάθεια, παρά μόνο μεμονωμένες κινήσεις, που βλέπουν το ζήτημα αποσπασματικά και, κυρίως, λειτουργούν στην κατεύθυνση της συνεργασίας με το κράτος.

Με ποιον τρόπο εντάσσεται ο αντισπισιστικός αγώνας και ο αγώνας για την απελευθέρωση των ζώων στους αντιεξουσιαστικούς αγώνες; Ενσωματώνεται ομαλά ή έχει γίνει αντικείμενο κριτικής από αναρχικούς/αντιεξουσιαστές;

Αρχικά, να σημειώσουμε ότι σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες, ο βιγκανισμός μεταξύ των α/α στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητος ούτε διαδεδομένος. Αντίθετα, είναι αποκομμένος και πολύ συχνά κατακριτέος. Είναι ενδεικτικό ότι σε αναρχικές καταλήψεις και στέκια ακολουθούνται συχνά θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις, που αφορούν την κατανάλωση κρέατος, όπως το σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα ή το BBQ την Τσικνοπέμπτη.

Επίσης, οι συλλογικές κουζίνες περιλαμβάνουν σχεδόν όλες κρέας. Οι αναρχικοί εδώ θεωρούν φυσιολογικό να καταναλώνουν κρέας. Το ζήτημα της απελευθέρωσης των ζώων θεωρείται αστείο, γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θεωρείται δευτερεύον κι ότι “θα λυθεί μετά την επανάσταση” (βέβαια, μερικές φορές η ίδια αρνητικότητα και αντιμετώπιση υπάρχει και σε συναφή ζητήματα όπως του αντισεξισμού). Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η ανταπόκριση σε καλέσματά μας είναι πολύ μικρή, όπως π.χ. σε πορείες κατά της γούνας.

Στην Ευρώπη και διεθνώς, γίνονται πολλές καμπάνιες (SHAC, KLM-Air France) και projects όπως το International Animal Rights Gathering (είναι διεθνές, αλλά γίνεται πάντα στην Ευρώπη). Τα γνωρίζετε; Και αν ναι, ποια είναι η γνώμη σας για αυτές τις στρατηγικές;

Οποιεσδήποτε ενέργειες, τόσο οι “aboveground” όσο και οι άμεσες δράσεις είναι θετικές. Ωστόσο, ο αγώνας μας είναι αγώνας για καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας και δεν μπορεί να περιοριστεί ή να ενταχθεί μέσα σε μορφές κινητοποιήσεων, που διεκδικούν μεταρρυθμίσεις από το κράτος.

Όσο για το IARG, θεωρούμε χρήσιμη την επικοινωνία, την ανταλλαγή απόψεων και τη γνωριμία με άτομα με παρόμοια προτάγματα.

Κάποιες αναφορές, που μεταφράστηκαν στα ισπανικά, αφορούσαν διαμαρτυρίες που έγιναν στην Αθήνα και κατέληξαν σε σύγκρουση με την αστυνομία, με μεγάλη μαχητικότητα από την πλευρά σας. Αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες και, κάποιες φορές, η στάση αυτή δέχεται κριτική από ανθρώπους, που βρίσκονται κοντά στον χώρο των δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης των ζώων. Πιστεύετε ότι αυτή η βιαιότητα της αστυνομίας έχει στόχο να φιμώσει έναν αγώνα που ενισχύεται; Ή είναι απλά μία συνέπεια της συγκυρίας, με δεδομένο ότι στην Ελλάδα η καταστολή ενισχύεται αυτή την περίοδο γενικά, αλλά και ειδικά απέναντι στους αναρχικούς;

Ισχύουν και τα δύο. Ασφαλώς και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης και κλιμακούμενης καταστολής, σε μια προσπάθεια φίμωσης κάθε μορφής αντίδρασης (εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή μέσων αντιπληροφόρησης, ΕΚΑΜ στις φυλακές, απεργία πείνας κρατουμένων κλπ). Ωστόσο, περιστατικά ανάλογης επιθετικότητας έχουν επιδείξει οι μπάτσοι και στο παρελθόν, πάλι σε διαμαρτυρίες κατά της γούνας, παρόλο που τότε οι συνθήκες κρίσης δεν ήταν το ίδιο εμφανείς και έντονες.

Είναι εφικτό να παραμείνει κανείς βίγκαν στις ελληνικές φυλακές;

Γενικώς δεν παρέχεται βίγκαν διατροφή μες στις ελληνικές φυλακές. Κρατούμενοι/-ες έχουν αυτήν τη δυνατότητα μονάχα εφόσον έχουν δικούς τους ανθρώπους εκτός των τειχών που τους παρέχουν στήριξη σ’ αυτό το θέμα, μέσω αποστολής βίγκαν τροφίμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια να ενσωματωθεί ο όρος “δικαιώματα των ζώων” στον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων;

Αρχικά, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων τον αντιλαμβανόμαστε ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα. Με αυτό το δεδομένο, απορρίπτουμε όχι μόνο το περιεχόμενο και τη χρήση του, αλλά και την ίδια την έννοια του δικαιώματος συνολικά. Είναι ξεκάθαρο ότι νομικό “δικαίωμα” δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κράτος. Προϋποθέτει ότι υπάρχει ένας μηχανισμός, που δημιουργεί δικαιώματα -ο οποίος ήταν πάντα κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κράτους- και εξουσιαζόμενοι, στους οποίους αποδίδονται αυτά τα δικαιώματα. Και βέβαια, ένα δικαίωμα συνοδεύεται όχι μόνο από υποχρεώσεις, αλλά και από μηχανισμούς “προστασίας” του: μπάτσους, εισαγγελείς, ολόκληρο το δικαστικό σύστημα. Η αποδοχή του δικαιώματος σημαίνει αναγνώριση μιας εξουσίας, που βάζει όρια στις ζωές μας. Ο αγώνας μας είναι αγώνας για ελευθερία και όχι για επιμέρους κομμάτια της.

Ειδικά στην περίπτωση των μη ανθρώπινων ζώων, είναι προφανές ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων εμπεριέχει έντονα στοιχεία ανθρωποκεντρισμού. Μεταξύ άλλων, επικυρώνει ένα είδος ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους έναντι των υπολοίπων. Βέβαια, με δεδομένη την έκταση της βίας και εκμετάλλευσης, που υφίστανται τα ζώα, κάποιες επιμέρους “νίκες” έχουν μια αξία, αλλά είναι πάντα αποσπασματικές. Επιπλέον, περιορίζονται στα όρια των εθνικών συνόρων. Όμως, ο αγώνας που περιορίζεται στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ο αγώνας που δεν απορρίπτει τον ανθρωποκεντρισμό, ο αγώνας που δεν στοχοποιεί την ίδια την ύπαρξη των δομών, που εξουσιάζουν ανθρώπινα και μη ανθρώπινα όντα, υποκρύπτει έναν σοβαρό κίνδυνο: δεν προτάσσει την καταστροφή του υπάρχοντος, αλλά των εξωραϊσμό μιας κατάστασης, που η φύση, ο άνθρωπος και τα μη ανθρώπινα ζώα αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμη βιομηχανική πρώτη ύλη και ως εμπόρευμα. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν είναι αγώνας, αλλά διαπραγμάτευση και συνθηκολόγηση σε έναν αγώνα, που έχει ήδη χαθεί.

Κλείνοντας τη συνέντευξη, το κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων όλο και πιο συχνά λαμβάνει έναν χαρακτήρα ακτιβιστικό και επαγγελματικό. Σωματεία και ιεραρχικά δομημένοι οργανισμοί λειτουργούν βασισμένα σε μοντέλα, όπως εκείνα των Μη Κυβερνητικών Οργανισμών, αγνοώντας την αυτοοργάνωση, τη μαχητικότητα, τις οριζόντιες δομές. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα; Πιστεύετε ότι μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη και να βασιστούμε σε αυτούς;

Ως αναρχικοί-ές, που αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση, απορρίπτουμε οποιονδήποτε ιεραρχικά δομημένο αγώνα. Στην Ελλάδα, υπάρχουν πράγματι παρόμοιες περιπτώσεις και στην συντριπτική τους πλειονότητα βρίσκονται σε πλήρη συνεργασία με το κράτος. Είμαστε ξεκάθαρα αρνητικοί σε κάθε είδους συνεργασία.

———————————————————————————————————————————————————–

The following interview was given by the Assembly for the Antispeciesist Action in May 2013 and published by comrades in Spain in October, in the 2nd volume of the anarchist animal liberation zine “Fiera”.

In which context did the Assembly for the Antispeciesist Action in Athens arise? Which are your goals and what are the difficulties you are facing in realizing these goals?

The Assembly for the Antispeciesist Action was formed in 2010 on an individual initiative. We are an anarchist collective whose goal is to spread the word on total liberation. We feel it is important to note that by using the term “total liberation” we do not only refer to the struggle against any form of domination upon humans. We do not recognize any form of human superiority against other species and therefore the struggle for animal self-determination is an integral part of our political identity, as well as the struggle against nature’s exploitation. Our enemy is not only the core of the state mechanism but also the whole technological-industrial complex that consider human, animals and the nature to be nothing more than raw material and production resources.

If we could summarize the main obstacles for our struggle, these would be: state repression either generalized or targeted. The deep roots –religious or otherwise- of meat-eating in greek society’s culture. The indifference and apathy on behalf of the biggest part of anarchists in Greece when it comes to animal-related issues. Furthermore, these last years in the name of overcoming the economic crisis there is a systematic effort by the state to reinforce the primary production, providing all kinds of motives and financial support to individuals and enterprises that aim to profit through animal exploitation and the destruction of nature (such as the fur industry, meat and milk industry, mining etc.).

On which topics are you working now? Actually, are you involved in any campaign right now?

We are active throughout the whole spectrum of the struggle against human/animal/nature exploitation. In the past we have initiated protests against the fur industry, animal experimentation, pet-shops etc.

Currently we are making some efforts to establish a more systematic communication with ALF/ELF political prisoners around the world.

In Spain we get a few news about the struggle for animal liberation in Greece. We remember some actions like the liberations of thousands of minks in the middle of 2008 or the liberation of some rats from a university laboratory. The feel we had here is that growth of the struggle for the animal liberation links with the anarchist/antiauthoritarian movement but, which is the path that the struggle has followed there?

In Greece, whatever analysis exists concerning total liberation comes exclusively from anarchists or anarchist collectives. There is no other organized effort. Of course, there are some initiatives from individuals or associations but in most -if not all- cases they fail to address these issues in their totality and they act in cooperation with the state mechanisms.

How do the antispeciesist and animal liberation struggle fit into the rest of the antiauthoritarian struggles? Is this connection smooth or has it been the target of reticence and criticism from anarchists/anti-authoritarians?

At first, we should note that veganism among greek anarchists is neither self-evident nor widespread, in contrast with what happens in many other countries. As a result veganism is being criticized very often. As an indication of that, in many anarchist squats you may see people eating meat on the occasion of religious events (e.g. roasting lambs on Easter Sunday or making barbeques on Tsiknopempti – that is the last Thursday before Easter fasting).

Moreover almost all of the collective kitchens contain meat. Anarchists in greece consider meat consumption as “normal”. Animal Liberation issues most of the times are considered as a joke or at best as something of secondary importance. Something that will be addressed in a post-revolutionary world (sometimes, the same stance may someone see on other similar matters such as sexism). That is why we are not surprised to see so few people coming to the protests that we initiate (e.g. against fur).

In europe and around the world there are a lot of campaigns (SHAC, KLM-Air France etc.) and projects like IARG (International Animal Rights Gathering). Have you heard of them? In that case, which is your assessment of these strategies and projects?

All actions both “aboveground” and “underground” are positive. However our struggle aims to destroy all forms of domination and cannot be contained by or fall within other types of struggle that call for reforms instead of fighting against the state.

As far the IARG is concerned we think that meeting other people with similar beliefs, communicating and discussing with them is very usefull.

Some of the reports and news that were translated into spanish was from demostrations made in Athens and ended clashing with the police, with high combativity from your side. This is not really common in this kind of demos and sometimes it is being criticized by people from the animal rights and animal liberation surroundings. Do you think that this police brutality aims to silence another front of the struggle that is growing and getting stronger? Or do you think that it is simply a consequence of the repressive moment that Greece is going through these days, and especially against anarchists?

Both are valid. Of course this growing repression is part of a generalized effort to mute every single form of reaction (squat evictions, muting of counter-information networks, special forces inside prisons, prisoners’ hunger strikes etc.). However, as far our demonstrations are concerned, we also had similar incidents of police brutality in the past despite the fact that the consequences of the economic crisis where not that obvious back then.

Is it possible to remain vegan in Greek prisons?

Generally, vegan diet is not facilitated in Greek prisons. This can only be possible if a prisoner has people on the outside to provide support on this issue by sending vegan food.

What do you think about the continuous attempts to integrate the term “animal rights” into the animal liberation struggle?

For us the struggle for animal liberation is an integral part of the anarchist struggle. Therefore we reject both the content and the use of the term “animal rights” and the general notion of “rights” itself. It is clear that a legal right could not exist without the state. Legal rights exist only because there is a mechanism that creates them -a mechanism that has always been a part of the hard core of the state- and distributes them. Legal rights come with obligations and with a bunch of “protective” mechanisms: cops, prosecutors and the whole judicial system. Accepting a legal right means recognition of the authority that puts limits on our life. We fight for freedom, not just parts of it.

As far as the non-human animals are concerned it is obvious that the whole “animal rights” issue embodies strong anthropocentric elements. Among others it confirms some kind of superiority for human species over the others. Of course, given the extend of violence and exploitation that non-human animals suffer, some “victories” in the legal field are welcomed, but they still remain fragmented. And they are always limited within national borders. A struggle which does not go beyond that, a struggle which does not reject anthropocentrism, a struggle which does not attack the same existence of the dominant structures contains a serious danger: it becomes a struggle for the embellishment of a situation where humans and non-humans and the nature are being treated as disposable industrial feedstock and as commodities. Asking for “rights” is not a struggle – it is negotiation and capitulation in a fight that has already been lost.

To finalize this interview, the animal liberation movement takes an increasingly activist and “professional” nature. Associations and hierarchical organizations that work on similar patterns like NGOs are deepening, neglecting the self-organization, combativity, horizontality… Does this happen in Greece? Do you think we can trust and rely on such schemes?

As anarchists fighting for total liberation we reject all kinds of struggle that might embody any type of hierarchical elements. In greece we do have similar cases, the overwhelming majority of which tend to cooperate fully with the state mechanisms. We are clearly negative towards any such cooperation.

 

Πηγή

16-22 Δεκέμβρη: Εβδομάδα διεθνών δράσεων αλληλεγγύης στα 5 συντρόφια που συνελήφθησαν στις 13 Νοέμβρη στη Βαρκελώνη

SOLI

Από τις 16 έως τις 22 Δεκέμβρη 2013 αναρχικοί/-ές από τη Βαρκελώνη καλούν σε διεθνείς δράσεις αλληλεγγύης στους 5 συλληφθέντες της 13ης Νοέμβρη 2013 που κατηγορούνται για δράσεις του Εξεγερσιακού Κομάντο Ματέο Μορράλ εναντίον του εκκλησιαστικού θεσμού στην Ισπανία. Σ’ αυτό το πλαίσιο διοργανώνεται επίσης διαδήλωση στις 6 το απόγευμα της 21ης Δεκέμβρη, με προσυγκέντρωση στο πάρκο Φοράτ ντε λα Βεργκόνυα στη Βαρκελώνη. Στηρίζουμε το κάλεσμα στην προοπτική της πολύμορφης και έμπρακτης αναρχικής αλληλεγγύης πέρα από τα σύνορα.

Στις 13 Νοέμβρη 2013 η Εθνική Αστυνομία του ισπανικού κράτους συνέλαβε 5 συντρόφια στη Βαρκελώνη σύμφωνα με τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Δύο από τους συλληφθέντες, η Μόνικα Καμπαγέρο και ο Φρανσίσκο Σολάρ, κρίθηκαν προφυλακιστέοι και βρίσκονται σε ειδικό καθεστώς κράτησης FIES-3 (σε φυλακές της Μαδρίτης), ενώ τα άλλα τρία συντρόφια αφέθηκαν ελεύθερα με εκκρεμείς κατηγορίες.

Αυτή η επίθεση από πλευράς του υπουργείου Εσωτερικών εντάσσεται στο πλαίσιο των κατασταλτικών χτυπημάτων που δέχεται ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου και της απόπειρας των πολιτικών να ανακόψουν πιθανούς κοινωνικούς ξεσηκωμούς ή δράσεις που έρχονται ως απάντηση στη μιζέρια στην οποία μας καθυποτάσσουν προκειμένου να συντηρήσουν τις μπίζνες τους και την εξουσία τους.

Το κράτος δε διστάζει να καταστέλλει όσους κι όσες αμφισβητούμε αυτό που μας καταπιέζει κι εφορμούμε εναντίον του. Ο Τύπος δε διστάζει να προπαγανδίζει κατάλληλα και να αποτελεί κομμάτι του αστυνομικού κατασταλτικού μηχανισμού. Ούτε εμείς διστάζουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι στ’ αδέρφια μας, μήτε και διστάζουμε να αντιταχθούμε σε οποιαδήποτε τάξη επιδιώκει να μας επιβάλει το κουμάντο της.

Λευτεριά στη Μόνικα και στον Φρανσίσκο!
Αλληλεγγύη στη Βαλέρια, στη Ροσίο και στον Χεράρδο!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Πηγή

Εκδήλωση του αναρχικού στεκιού Ναδίρ, για το σχέδιο “Φοίνικας” και τους δύο προφυλακισμένους συντρόφους

ΑΦΙΣΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ-ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ-ιντυ

Σχέδιο Φοίνικας: Μια διεθνής συνωμοσία της FAI-IRF

 

Εισήγηση από το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ:

Χρονικό εισβολής στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ, Σύλληψη συντρόφων,  Χρονικό σχεδίου “Φοίνικας”

– Προβολή του βίντεο “Σχέδιο Φοίνικας”

– Τηλεφωνική παρέμβαση-συζήτηση με τους προφυλακισμένους Ανδρέα Τσαβδαρίδη (μέλος της FAI-IRF) και Σπύρο Μάνδυλα (μέλος του Αναρχικού Στεκιού Ναδίρ) που κατηγορούνται για συμμετοχή στο σχέδιο “Φοίνικας” και ως μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του στεκιού (β’ φοιτητικές εστίες, ευθεία πάνω από το ΑΧΕΠΑ)

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ

Απάντηση για τους Συντρόφους, σχετικά με την κριτική των Γ. Μιχαηλίδη και Δ. Πολίτη

Σε κείμενο με τίτλο “Ορατοί και αόρατο τοίχοι-μια κριτική στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” ανάμεσα σε πολλά άλλα έγινε αναφορά στην πολεμική που εκφράζουμε για τη στάση που κρατάνε άλλοι κατηγορούμενοι για την υπόθεση της ΣΠΦ.

Επειδή όταν δεν αναγνωρίζεις το λάθος σου, τότε είσαι καταδικασμένος να το συναντήσεις ως σκοπιμότητα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε κάτι, κάνοντας την αυτοκριτική μας. Η απαξιωτική και μειωτική θέση μας για τη στάση κάποιων άλλων κατηγορουμένων ΔΕΝ αφορά τον Γ. Μιχαηλίδη και τον Δ. Πολίτη.

Ο μεγάλος αριθμός των υπόλοιπων κατηγορουμένων και συγκεκριμένες ρήξεις που έχουμε με κάποιους από αυτούς, δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι δε διαχωρίσαμε τη διαφορετικότητα των δύο. Γι’ αυτό το κάνουμε τώρα με αυτό το κείμενο.

Από κει και πέρα δυο λόγια μονάχα για τα υπόλοιπα που γράφτηκαν. Δεν θα ξεπέσουμε λέγοντας το γνωστό “ουδείς αγνωμονέστερος εκ του ευεργετηθέντος”. Όταν βοηθήσαμε κάποιους στις πιο δύσκολες στιγμές τους, το κάναμε γιατί το νιώθαμε αυθεντικά. Τα συναισθήματα δεν έχουν ανταλλάγματα, ούτε εξαργυρώνονται. Ή γίνονται πράξη ή αποκτούν την πικρή γεύση της απογοήτευσης ή της υποκρισίας.

Είμαστε λοιπόν οι επιλογές μας με όλες τις συνέπειες τους και όχι μάρτυρες μιας ευγένειας που κρατάει κλειδωμένα τα πάθη και τις εντάσεις μας για να μη βεβηλωθούν τα εικονίσματα μιας αναρχικής ιδεολογίας που είναι ψεύτικη. Γι’ αυτό προτιμάμε την αγένεια της βαριοπούλας που θρυμματίζει τα απομεινάρια μιας εποχής που δεν υπάρχει πια, απ’ την ουδετερότητα μιας political correct διαλεκτικής. Είναι το σημείο που η απροσεξία ενός πρώην συντρόφου(όπως το ξέχασμα κάποιων πλαστών ταυτοτήτων που παλιότερα ποτέ δεν θα τολμούσαμε καν να ασχοληθούμε και απλά θα το ξεπερνάγαμε με συντροφικά πειράγματα), τελικά εμφανίζεται ως αυτό που πραγματικά είναι. Εμφανίζεται ως μια προκλητική αδιαφορία, αφού τελικά η υποκριτική διαλεκτική και οι δεύτερες σκέψεις ήταν η σχέση που είχε επιλέξει να έχει μαζί μας.

Για εμάς το προσωπικό είναι πάντα πολιτικό. Δεν ξεχωρίζουμε το προσωπικό από το πολιτικό λόγω μιας φαινομενικά κοινής αναρχικής γλώσσας με ανυπότακτα νοήματα που στην πράξη φάνηκαν υποκριτικά και δίχως αντίκρισμα. Κι όταν λέμε πράξη δεν εννοούμε μόνο επιθετικές πρακτικές όπως η ληστεία μιας τράπεζας, αλλά και τις απλές χειρονομίες έμπρακτης φιλίας και αλληλεγγύης που ΚΑΠΟΤΕ, ΚΑΠΟΙΟΙ μοιράζονταν σε ένα παρελθόν που δεν έχει μείνει ΤΙΠΟΤΑ να το θυμίζει.

Δεν διαθέτουμε αναρχόμετρο, αλλά ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του. Δεν είμαστε αλάνθαστοι, αλλά έχουμε μνήμη για την οποία δεν μπορούμε να μιλήσουμε δημόσια. Στην αντίστροφη διαδρομή της μνήμης προς τα πίσω κάποιοι πλέον δεν έχουν καν όνομα και άλλοι έμειναν μια θολή σκιά να θυμίζουν αυτό που κάποτε ήταν για εμάς. Η μνήμη λοιπόν δεν είναι σκουπίδι για να την πετάξουμε…

Γι’ αυτό επιλέγουμε να είμαστε “κακοί”, “αλαζόνες”, “εκδικητικοί”, “λάθος” και “απολίτικοι” τιμώντας έτσι τις φιλίες και τις έχθρες μας, δίχως να κάνουμε εκπτώσεις ή να σιωπούμε για να είμαστε “αντικειμενικά σωστοί”, αρεστοί σε αρκετούς ή να ανεχόμαστε αυτούς που κάποτε απορρίπταμε όλοι μαζί…

Γνωρίζουμε δυστυχώς πως με αυτό το γράμμα οι περισσότεροι Σύντροφοί μας θα παραμείνουν στο σκοτάδι αναπάντητων ερωτημάτων γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να μοιραστούμε μαζί τους την υποκειμενική μας βιωματική αλήθεια. Είναι λάθος που άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, όμως αυτά συμβαίνουν στην πραγματική ζωή και συνεχίζεις κοιτώντας μπροστά… Το βίωμα λοιπόν δε μοιράζεται και βιώνεται προσωπικά… και συχνά μοναχικά…

Γι’ αυτούς που ξέρουν, όσα είπαμε ισχύουν.
Και ο νοών νοείτω…

Αντίο χθες

Τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/FAI-IRF

Το κείμενο σε pdf

Μία κριτική στην Ε.Ο. Σ.Π.Φ.

ΟΡΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΤΟΙΧΟΙ – ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο. ΣΠΦ

 

Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι αφ’ ενός να ανασκευάσει την προπαγάνδα που αναδομεί την πραγματικότητα με βάση τις προσωπικές εχθρότητες, αφ’ ετέρου να συμβάλλει σε μια κριτική (ανα)θεώρηση των γεγονότων και των σχέσεων μας στην κατεύθυνση του ξεπεράσματος χρόνιων προβλημάτων του αναρχικού κινήματος.

Είναι δύσκολο να αντισταθείς στη φυσική παρόρμηση να απαντήσεις στην ύπουλη απαξίωση με τρόπους αναντίστοιχους των ιδανικών μας. Όμως μπαίνοντας στην αναρχική εξεγερσιακή διαδρομή μας, θυσιάσαμε πολλά και δε σκοπεύουμε να πουλήσουμε τις αξίες μας. Οπότε για άλλη μια φορά θα απαντήσουμε στην ασέβεια με το σεβασμό που ταιριάζει ανάμεσα σε αναρχικούς επαναστάτες. Αντί της άγονης, ιντριγκαδόρικης, προσβλητικής και υποτιμητικής γλώσσας των υποννοουμένων, που τροφοδοτεί τα κουτσομπολιά που υποτίθεται πως εχθρεύεται, θα μιλήσουμε την ξεκάθαρη γλώσσα της εποικοδομητικής κριτικής.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΜΕΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ

Κατ’ αρχάς ας διασαφηνίσουμε ότι την πλαστή ταυτότητα πάνω στην οποία στηρίχθηκε η τελευταία υποδικία του Γ. Τσάκαλου, δεν την κρατούσαμε για μουσειακούς λόγους αλλά γιατί τη θεωρούσαμε ακόμα χρήσιμη. Σοβαρό λάθος μας, που διαπράξαμε όμως, ακριβώς επειδή διατηρούσαμε συντροφικές σχέσεις με μέλη της Σπφ, και επειδή θεωρούσαμε ακόμα πιθανό να βγει απ’ τη φυλακή, παρ’ ότι ο ίδιος ισχυρίζεται πως είχαμε διακόψει επαφές 1 χρόνο πριν!

Το γεγονός ότι βρέθηκε σε ένα σπίτι για το οποίο δεν είχαμε έτοιμο σχέδιο αδειάσματος σε περίπτωση σύλληψης είναι αδιαμφισφήτητα δεύτερο λάθος μας, συνεπώς θα αποδεχόμασταν μία (ακόμα και δημόσια) κριτική πάνω σ’αυτό.

Άλλωστε δε βρέθηκε κανείς στη φυλακή με τη θέλησή του, αλλά από λάθη, παραλείψεις, αλαζονείες. Γιατί πολύ απλά, λάθη δεν κάνει, όποιος δεν κάνει τίποτα. Αποδεχόμαστε τις συνέπειες του νόμου ως φυσικό επακόλουθο της επιλογής μας να σταθούμε απέναντι στο κράτος και το διάχυτο πολιτισμό της εξουσίας, επιλογής που περιλαμβάνει και τα λάθη που θα κοστίσουν τόσο σε εμάς, όσο και συντρόφους μας.

Εμείς για παράδειγμα, ουδέποτε διανοηθήκαμε να χρεώσουμε τα εντάλματα που εκδόθηκαν σε βάρος μας στα επιχειρησιακά λάθη αντιπαρακολούθησης μελών της Σπφ, σε αντίθεση με τον Γ. Τσάκαλο που η αναφορά του σε “ανικανότητα ή αδιαφορία” όπως και η άρνηση παραδοχής της ταυτότητάς μας ως αναρχικών αιχμαλώτων χρησιμοποιώντας τον προσδιορισμό “άτομα”, προδίδουν εμπάθεια και κακεντρέχεια. Το πρόσχημα της κριτικής καταρρέει, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα πόσο υποκριτική είναι η δικαιολόγηση της επαίσχυντης αυτής αναφοράς ως συμβουλευτικής για νέους συντρόφους.

 Απλά πράγματα. Ο Γ. Τσάκαλος χρησιμοποιεί ένα επιχειρισιακό λάθος μας για να μας επιτεθεί δημόσια με φτηνό και απολίτικο τρόπο, λόγω πολιτικών και προσωπικών συγκρούσεων και ρήξεων. Είναι πραγματικά αντιφατικό η ίδια η ΣΠΦ, να χρησιμοποεί μία “κριτική περί λαθών”, ίδια με αυτή που τη στοχοποιούσε στα πηγαδάκια της αδράνειας και της παθητικότητας, πατώντας πάνω στις συλλήψεις μελών της, ιδιαίτερα όταν στο τελευταίο κείμενό της στηλιτεύει ανελέητα τέτοιες πρακτικές.

Για την ιστορία και μόνο, γνώμη μας είναι ότι σε μία ρήξη και οι δύο πλευρές κάνουνε λάθη, φέρουν ευθύνη. Κατά ένα διαλεκτικό τρόπο υπήρξαν επιλογές και θέσεις της Σ.Π.Φ. που επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό τις δικές μας αποφάσεις, όπως φυσικά συνέβη και το αντίστροφο. Φυσικά η οποιαδήποτε λεπτομέρεια της ρήξης αυτής δεν έχει θέση σε ένα δημόσιο κείμενο, όμως για να αποφύγουμε την σύγχυση και να διαψεύσουμε τις προκαταλήψεις θέλουμε να ανφέρουμε ότι αδιαμφισβήτητα έχουμε ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μία επαναλαμβανόμενη προπαγανδιστική τεχνική είναι η προβολή μόνο των θετικών στοιχείων της οργάνωσης και η επιμελής απόκρυψη των αρνητικών σε συνδυασμό με τον υπερτονισμό ή ακόμα και την εφεύρεση των αρνητικών στοιχείων των αντιπάλων της. Όπως για παράδειγμα στο τελευταίο κείμενο της οργάνωσης, που μιλώντας τη γλώσσα της σύγχυσης, ομογενοποίησε σε ένα μίγμα τις αναρχικές απόψεις που διαφοροποιούνται απ’ τις θέσεις της, ακόμα και αν είναι αντιθετικές μεταξύ τους. Σ’ αυτά τα πλαίσια εκτός από το ότι αναφέροντάς μας ως συγκατηγορούμενους των μελών της στο δικαστήριο των 160 επιθέσεων, μας χρέωσε αντιλήψεις οι οποίες μας είναι εχθρικές (π.χ. το διαχωρισμό του αντάρτικου απ’ το κίνημα), καταλήγοντας να υποννοήσει οτί ισχυριζόμαστε πως είμαστε αθώοι βάσει της ενοχής τους!

Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι και αναγκαστήκαμε να απαντήσουμε γράφοντας αυτό το κείμενο. Γιατί εμείς, παραστήκαμε μόνο στην αρχή της πρώτης συνεδρίας της εν λόγω δίκης, και αποχωρήσαμε αφού διαβάσαμε μία ανακοίνωση, στην οποία μεταξύ άλλων δηλώσαμε την εχθρότητά μας με το δικαστήριο, ότι αποτελούμε κομμάτι της αναρχικής δράσης και της αντάρτικης μορφής της και δεν αναφερθήκαμε καν στο αν είμαστε ή όχι μέλη της Σ.Π.Φ.. Μέχρι στιγμής, στη δίκη αυτή δεν είμαστε παρόντες, και δεν ορίσαμε δικηγόρο, με αποτέλεσμα να μας “εκπροσωπούν” δικηγόροι διορισμένοι απ’ το δικαστήριο, διαδικασία που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Αν τυχόν κάνουμε κάποια παρέμβαση, όπως και σε κάθε δίκη, θα είναι πάντα πολιτικού και ποτέ νομικού χαρακτήρα.

Στην περίπτωση που η σύγχυση αυτή δεν έγινε σκόπιμα, διασαφηνίζουμε, πως είναι ευθύνη της οργάνωσης να μιλάει ξεκάθαρα, όμως όλες οι ενδείξεις υποδεικνύουν πως πρόκειται για ένα ακόμα προπαγανδιστικό τέχνασμα. Όπως και όλες οι βερμπαλιστικές αναφορές στον εαυτό της χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής.

 ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΟΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ…

Το δίπολο “αθώος” – “ένοχος” είναι ένα παράγωγο της εξουσίας για να γεννάει διαχωρισμούς. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, το έχει υιοθετήσει, και η νεομηδενιστική τάση στην οποία εντάσσεται η ΣΠΦ και ένα κομμάτι των αλληλέγγυων αναρχικών, αναπαράγοντας τους διαχωρισμούς που εισάγει ανάμεσα στους αναρχικούς το ίδιο το κράτος. Εμείς όπως έχουμε ξαναπεί, σε διλήμματα – παγίδες δεν απαντάμε.

Τώρα για τα αόριστα υποννοούμενα περί δειλών που ικετεύουν, δε στηρίζουν τις επιλογές τους κλπ, πραγματικά, δεν ξέρουμε τί να απαντήσουμε. Η στάση και η θεώρηση καθενός από εμάς, είναι δημόσια κατατεθειμμένη και ο κάθε νοήμων άνθρωπος, μπορεί να κρίνει. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να αποδείξουμε οτί δεν είμαστε ελέφαντες.

Πέρα από την ανασκευή της προπαγάνδας, ας προχωρήσουμε σε μία ουσιωδέστερη κριτική. Όχι, δε θα μπούμε στον πόλεμο της λάσπης, δε θα ανταποδώσουμε χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στη λογική του αναρχόμετρου. Δηλαδή στο να χρίζουν κάποιοι τους εαυτούς τους θεματοφύλακες της αναρχικής καθαρότητας. Μιας καθαρότητας που ούτως ή άλλως αδυνατούν να ακολουθήσουν και οι ίδιοι.

Δεν είναι γόνιμη η κριτική σε αναρχικούς όταν δεν είναι και αυτοκριτική, όταν δεν γίνεται στην κατεύθυνση της βελτίωσης και της αυτοεξέλιξης, αλλά σπέρνει διαχωρισμούς για να θερίσει αυτοεπιβεβαίωση. Το πιο επικίνδυνο της νεομηδενιστικής προπαγάνδας εντέλει, είναι η αυθυποβολή που προκαλεί η αυτοανακήρυξη σε τέλειο αναρχικό, βγάζοντας τον άλλον σκάρτο.

Γιατί π.χ. όντας πια 9 μήνες φυλακισμένοι, γνωρίζουμε ότι για κάθε αναρχικό που μπαίνει στη φυλακή, θα υπάρξουν στιγμές που οι πράξεις του θα “αντιβαίνουν” με τις αξίες του. Όλοι κάποια στιγμή θα κάνουν τα στραβά μάτια, όλων η αξιοπρέπεια θα “τσαλακωθεί”, όλοι θα ανεχτούν το δεσμοφύλακα να κλειδώνει τα κελιά σαν μία απολύτως φυσική διαδικασία. Γιατί πολύ απλά, κάποιες συμβάσεις βρίσκουμε τη δύναμη να μην τις κάνουμε, ενώ κάποιες άλλες όχι. Γι’ αυτό ακριβώς, ούτε εμείς, ούτε κανείς άλλος είναι καθαρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια σύμβαση σε κατατάσσει αυτοματοποιημένα ως άνθρωπο συμβιβασμένο με τον κόσμο της εξουσίας.

Δεν είναι πρώτη φορά που μία συλλογικότητα επιχειρεί να λειτουργήσει σαν θεματοφύλακας της αναρχίας. Παλαιότερα κυρίως, αλλά και πρόσφατα, η Συσπείρωση Αναρχικών, συκοφαντούσε ανελέητα τους ενδοκινηματικούς πολιτικούς της αντιπάλους. Το κοινό στοιχείο είναι ότι κάποιοι επαναστάτες κρίνουν πως η πλούσια ιστορία αγώνα, τους καθιστά υπέρτατους κριτές. Η διαφορά είναι οτί η “κριτική” της ΣΠΦ δεν προφασίζεται καν οτί “χτυπά λογικές και όχι άτομα”. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που επικρίνει σαν μη εξελίξιμα όντα, χωρίς να αναγνωρίζει τις εσωτερικές τους αντιφάσεις, μπορεί μόνο να τους πετάξει στα σκουπίδια. Ακριβώς αυτή η λογική οδήγησε τα μέλη της οργάνωσης στο να θεωρούν συλλήβδην την κοινωνία εξουσιαστική, συλλήβδην τον αναρχικό χώρο σκάρτο, και τους εαυτούς τους τέλειους.

 Στερούνται την ικανότητα αυτοκριτικής και αδυνατούν να αντικρύσουν τη ρευστότητα των τάσεων της εξουσίας ή της αναρχίας, τόσο στην κοινωνία, όσο και στον χώρο απ’ τον οποίο προερχόμαστε και εκ των πραγμάτων είμαστε συνδεδεμένοι. Ως τώρα το σκεπτικό της Σπφ βασίζεται στους διαχωρισμούς και στην αντιμετώπιση των ανθρώπων ως μονολιθικών όντων, αντί να αναζητά τα σημεία σύνδεσης, από όπου μπορεί να ξεκινήσει μια σύμπλευση και ταυτόχρονα μια ουσιαστική κριτική-αυτοκριτική που στοχεύει στην εξέλιξη και την αυτεξέλιξη. Έτσι σκάβουν τον τάφο της αυτοαπομόνωσης.

…ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ

Απόρροια της διαχωριστικής λογικής που αναζητά παντού εχθρούς, και της έλλειψης αντίληψης της κοινότητας του αγώνα, οι σχέσεις αλληλεγγύης της οργάνωσης χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια. Άμεση συνέπεια, είναι η συνεχής προσπάθεια επιβολής, αντί της αναζήτησης συνδετικών στοιχείων, απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό.

Φυσικά αν στην κριτική μας απομονώναμε τα στοιχεία αυτά, και επικαλύπταμε ολόκληρη την ιστορία αγώνα της οργάνωσης, θα ήταν σαν να τσιμπάμε στο δόλωμα της άσπονδης εχθρικής αντιμετώπισης που εμπεριέχει η διαχωριστική λογική. Προφανώς λοιπόν και δεν θεωρούμε ότι η οργάνωση έχει πάψει να είναι αναρχική, η νοοτροπία της αποκήρυξης δεν μας εκφράζει. Αναγνωρίζουμε το ότι οι άνθρωποι που την αποτελούν έχουν ταυτίσει τους εαυτούς τους με την αναρχική εξεγερσιακή δράση, τολμώντας και πετυχαίνοντας σημαντικά πράγματα, από τις απανωτές επιθέσεις σε στόχους – σύμβολα της κυριαρχίας μέχρι την επιλογή ανάληψης ευθύνης που τους στοιχίζει βαριές ποινές, γι’ αυτό άλλωστε επιλέξαμε να συνδεθούμε μαζί τους για ένα χρονικό διάστημα αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές συνέπειες. Και η ενασχόληση και κριτική εκφράζει ακριβώς αυτήν την εκτίμηση, καθώς δεν μπήκαμε στον κόπο να απαντήσουμε στις όποιες συκοφαντίες καταφέρονται εναντίον μας από ανθρώπους τους οποίους απαξιώνουμε.

Έτσι το κομμάτι της κριτικής που ακολουθεί παρακάτω δεν θεωρούμε ότι εκφράζει 100% τη λογική της οργάνωσης, αλλά μία τάση στη νοοτροπία της, απέναντι στην οποία κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου.

Καταλήγοντας, το ουσιωδέστερο σημείο κριτικής, είναι η εμμονή στη συσσώρευση ισχύος με μέσα και τρόπους που αντιβαίνουν στις αναρχικές αξίες, όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Όπως έχει γραφτεί, τα μέσα έχουν διαλλεκτική σχέση με το σκοπό, δεν αγιάζονται απ’ αυτόν. Οπότε όταν χρησιμοποιούνται κυριαρχικές πρακτικές προδίδουν εξουσιαστικούς στόχους. Η ιστορία έχει γνωρίσει αρκετές επαναστατικές εξουσίες -ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες ισχυρές δημοκρατίες αποτελούν μετεξέλιξη επαναστατικών καθεστώτων- και μία “αναρχική” εξουσία δεν θα έκανε τη διαφορά.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνάδει ούτε με την αναρχοατομικιστική οπτική της οργάνωσης, καθώς η σχέση εξουσίας, παρότι φαινομενικά ισχυροποιεί τον εξουσιαστή, δεν παύει να τον ετεροκαθορίζει σε αντίθεση με την αναρχική σχέση η οποία ολοκληρώνει όλα της τα μέρη.

Βλέποντας τους πρώην συντρόφους μας να απομακρύνονται σταδιακά από τις αυτονόητες αναρχικές αξίες, τους θυμίζουμε την κατάληξη της επαναστατημένης φάρμας των ζώων του Όργουελ, όπου τα εξεγερμένα ζώα που στασίασαν απέναντι στους ανθρώπους καταπιεστές, έκαναν το σφάλμα να θέσουν αρχηγούς. Σταδιακά οι αρχηγοί τους μεταμορφώθηκαν σε ανθρώπους…

 

Δημήτρης Πολίτης, Γιάννης Μιχαηλίδης

Φυλακές Κορυδαλλού

Μπορείτε να κατεβάσετε το pdf εδώ

 

Πηγή