Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση το Μάιο του 2013 και δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο, στο τεύχος 2 του αναρχικού εντύπου για την απελευθέρωση των Ζώων “Fiera”, το οποίο εκδίδεται από συντρόφους στην Ισπανία.

Μέσα σε ποιο πλαίσιο δημιουργήθηκε η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση; Ποιοι είναι οι στόχοι σας και ποιες οι δυσκολίες που συναντάτε;

Η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση δημιουργήθηκε το 2010, μετά από ατομική πρωτοβουλία. Η συνέλευσή μας είναι μία αναρχική συλλογικότητα με στόχο τη διάχυση του λόγου σχετικά με την ολική απελευθέρωση. Θεωρούμε σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι με τον όρο ολική απελευθέρωση δεν περιοριζόμαστε μόνο στην καταστροφή οποιασδήποτε εξουσίας περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν αναγνωρίζουμε καμία ανωτερότητα στο ανθρώπινο είδος έναντι των υπόλοιπων ζώων κι έτσι, ο αγώνας για την αυτοδιάθεση των ζώων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας ταυτότητας, όπως και ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης της φύσης. Θεωρούμε εχθρό μας όχι μόνο τον πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, αλλά και ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, τα ζώα και τη φύση ως παραγωγικούς πόρους.

Οι δυσκολίες που συναντάμε μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Η κρατική καταστολή, γενικευμένη αλλά και στοχευμένη. Η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία της κρεατοφαγίας στην κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας και στη θρησκευτική παράδοση. Η αδιαφορία και απάθεια, που επιδεικνύει το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών στην Ελλάδα για ζητήματα που αφορούν τα ζώα. Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την οικονομική κρίση, γίνεται συστηματική προσπάθεια να ενισχυθεί ο «πρωτογενής» τομέας παραγωγής και το ίδιο το κράτος στηρίζει με κάθε τρόπο επιχειρήσεις, που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των ζώων και της φύσης, όπως η βιομηχανία γούνας, κρέατος, γάλακτος, ορυχεία κλπ.

Με ποια θέματα ασχολείστε; Υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο που “τρέχετε” αυτήν την περίοδο;

Δραστηριοποιούμαστε σε όλο το φάσμα του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπων, ζώων και φύσης. Στο παρελθόν έχουμε καλέσει σε διαμαρτυρίες κατά της βιομηχανίας γούνας, των πειραμάτων σε ζώα, των pet-shops κλπ.

Αυτήν την περίοδο, ξεκινάμε μια πιο οργανωμένη προσπάθεια επικοινωνίας με πολιτικούς κρατούμενους των ALF και ELF ανά τον κόσμο.

Στην Ισπανία, φτάνουν κατά καιρούς κάποια νέα σχετικά με τον αγώνα για την απελευθέρωση των Ζώων στην Ελλάδα. Θυμόσαστε ενέργειες όπως η απελευθέρωση χιλιάδων μινκ ή η απελευθέρωση ποντικιών από πανεπιστήμια, όπου γίνονται πειράματα σε ζώα. Η αίσθηση που έχουμε εδώ είναι ότι η ενίσχυση του αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων συνδέεται με το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, αλλά πώς ακριβώς χαράσσεται αυτή η διαδρομή;

Στην Ελλάδα, οποιαδήποτε ανάλυση σχετικά με την ολική απελευθέρωση γίνεται από άτομα/συλλογικότητες/πρωτοβουλίες του αναρχικού “χώρου”. Εκτός αναρχικού “χώρου”, δεν υπάρχει καμία πιο οργανωμένη προσπάθεια, παρά μόνο μεμονωμένες κινήσεις, που βλέπουν το ζήτημα αποσπασματικά και, κυρίως, λειτουργούν στην κατεύθυνση της συνεργασίας με το κράτος.

Με ποιον τρόπο εντάσσεται ο αντισπισιστικός αγώνας και ο αγώνας για την απελευθέρωση των ζώων στους αντιεξουσιαστικούς αγώνες; Ενσωματώνεται ομαλά ή έχει γίνει αντικείμενο κριτικής από αναρχικούς/αντιεξουσιαστές;

Αρχικά, να σημειώσουμε ότι σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες, ο βιγκανισμός μεταξύ των α/α στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητος ούτε διαδεδομένος. Αντίθετα, είναι αποκομμένος και πολύ συχνά κατακριτέος. Είναι ενδεικτικό ότι σε αναρχικές καταλήψεις και στέκια ακολουθούνται συχνά θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις, που αφορούν την κατανάλωση κρέατος, όπως το σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα ή το BBQ την Τσικνοπέμπτη.

Επίσης, οι συλλογικές κουζίνες περιλαμβάνουν σχεδόν όλες κρέας. Οι αναρχικοί εδώ θεωρούν φυσιολογικό να καταναλώνουν κρέας. Το ζήτημα της απελευθέρωσης των ζώων θεωρείται αστείο, γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θεωρείται δευτερεύον κι ότι “θα λυθεί μετά την επανάσταση” (βέβαια, μερικές φορές η ίδια αρνητικότητα και αντιμετώπιση υπάρχει και σε συναφή ζητήματα όπως του αντισεξισμού). Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η ανταπόκριση σε καλέσματά μας είναι πολύ μικρή, όπως π.χ. σε πορείες κατά της γούνας.

Στην Ευρώπη και διεθνώς, γίνονται πολλές καμπάνιες (SHAC, KLM-Air France) και projects όπως το International Animal Rights Gathering (είναι διεθνές, αλλά γίνεται πάντα στην Ευρώπη). Τα γνωρίζετε; Και αν ναι, ποια είναι η γνώμη σας για αυτές τις στρατηγικές;

Οποιεσδήποτε ενέργειες, τόσο οι “aboveground” όσο και οι άμεσες δράσεις είναι θετικές. Ωστόσο, ο αγώνας μας είναι αγώνας για καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας και δεν μπορεί να περιοριστεί ή να ενταχθεί μέσα σε μορφές κινητοποιήσεων, που διεκδικούν μεταρρυθμίσεις από το κράτος.

Όσο για το IARG, θεωρούμε χρήσιμη την επικοινωνία, την ανταλλαγή απόψεων και τη γνωριμία με άτομα με παρόμοια προτάγματα.

Κάποιες αναφορές, που μεταφράστηκαν στα ισπανικά, αφορούσαν διαμαρτυρίες που έγιναν στην Αθήνα και κατέληξαν σε σύγκρουση με την αστυνομία, με μεγάλη μαχητικότητα από την πλευρά σας. Αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες και, κάποιες φορές, η στάση αυτή δέχεται κριτική από ανθρώπους, που βρίσκονται κοντά στον χώρο των δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης των ζώων. Πιστεύετε ότι αυτή η βιαιότητα της αστυνομίας έχει στόχο να φιμώσει έναν αγώνα που ενισχύεται; Ή είναι απλά μία συνέπεια της συγκυρίας, με δεδομένο ότι στην Ελλάδα η καταστολή ενισχύεται αυτή την περίοδο γενικά, αλλά και ειδικά απέναντι στους αναρχικούς;

Ισχύουν και τα δύο. Ασφαλώς και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης και κλιμακούμενης καταστολής, σε μια προσπάθεια φίμωσης κάθε μορφής αντίδρασης (εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή μέσων αντιπληροφόρησης, ΕΚΑΜ στις φυλακές, απεργία πείνας κρατουμένων κλπ). Ωστόσο, περιστατικά ανάλογης επιθετικότητας έχουν επιδείξει οι μπάτσοι και στο παρελθόν, πάλι σε διαμαρτυρίες κατά της γούνας, παρόλο που τότε οι συνθήκες κρίσης δεν ήταν το ίδιο εμφανείς και έντονες.

Είναι εφικτό να παραμείνει κανείς βίγκαν στις ελληνικές φυλακές;

Γενικώς δεν παρέχεται βίγκαν διατροφή μες στις ελληνικές φυλακές. Κρατούμενοι/-ες έχουν αυτήν τη δυνατότητα μονάχα εφόσον έχουν δικούς τους ανθρώπους εκτός των τειχών που τους παρέχουν στήριξη σ’ αυτό το θέμα, μέσω αποστολής βίγκαν τροφίμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια να ενσωματωθεί ο όρος “δικαιώματα των ζώων” στον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων;

Αρχικά, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων τον αντιλαμβανόμαστε ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα. Με αυτό το δεδομένο, απορρίπτουμε όχι μόνο το περιεχόμενο και τη χρήση του, αλλά και την ίδια την έννοια του δικαιώματος συνολικά. Είναι ξεκάθαρο ότι νομικό “δικαίωμα” δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κράτος. Προϋποθέτει ότι υπάρχει ένας μηχανισμός, που δημιουργεί δικαιώματα -ο οποίος ήταν πάντα κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κράτους- και εξουσιαζόμενοι, στους οποίους αποδίδονται αυτά τα δικαιώματα. Και βέβαια, ένα δικαίωμα συνοδεύεται όχι μόνο από υποχρεώσεις, αλλά και από μηχανισμούς “προστασίας” του: μπάτσους, εισαγγελείς, ολόκληρο το δικαστικό σύστημα. Η αποδοχή του δικαιώματος σημαίνει αναγνώριση μιας εξουσίας, που βάζει όρια στις ζωές μας. Ο αγώνας μας είναι αγώνας για ελευθερία και όχι για επιμέρους κομμάτια της.

Ειδικά στην περίπτωση των μη ανθρώπινων ζώων, είναι προφανές ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων εμπεριέχει έντονα στοιχεία ανθρωποκεντρισμού. Μεταξύ άλλων, επικυρώνει ένα είδος ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους έναντι των υπολοίπων. Βέβαια, με δεδομένη την έκταση της βίας και εκμετάλλευσης, που υφίστανται τα ζώα, κάποιες επιμέρους “νίκες” έχουν μια αξία, αλλά είναι πάντα αποσπασματικές. Επιπλέον, περιορίζονται στα όρια των εθνικών συνόρων. Όμως, ο αγώνας που περιορίζεται στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ο αγώνας που δεν απορρίπτει τον ανθρωποκεντρισμό, ο αγώνας που δεν στοχοποιεί την ίδια την ύπαρξη των δομών, που εξουσιάζουν ανθρώπινα και μη ανθρώπινα όντα, υποκρύπτει έναν σοβαρό κίνδυνο: δεν προτάσσει την καταστροφή του υπάρχοντος, αλλά των εξωραϊσμό μιας κατάστασης, που η φύση, ο άνθρωπος και τα μη ανθρώπινα ζώα αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμη βιομηχανική πρώτη ύλη και ως εμπόρευμα. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν είναι αγώνας, αλλά διαπραγμάτευση και συνθηκολόγηση σε έναν αγώνα, που έχει ήδη χαθεί.

Κλείνοντας τη συνέντευξη, το κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων όλο και πιο συχνά λαμβάνει έναν χαρακτήρα ακτιβιστικό και επαγγελματικό. Σωματεία και ιεραρχικά δομημένοι οργανισμοί λειτουργούν βασισμένα σε μοντέλα, όπως εκείνα των Μη Κυβερνητικών Οργανισμών, αγνοώντας την αυτοοργάνωση, τη μαχητικότητα, τις οριζόντιες δομές. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα; Πιστεύετε ότι μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη και να βασιστούμε σε αυτούς;

Ως αναρχικοί-ές, που αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση, απορρίπτουμε οποιονδήποτε ιεραρχικά δομημένο αγώνα. Στην Ελλάδα, υπάρχουν πράγματι παρόμοιες περιπτώσεις και στην συντριπτική τους πλειονότητα βρίσκονται σε πλήρη συνεργασία με το κράτος. Είμαστε ξεκάθαρα αρνητικοί σε κάθε είδους συνεργασία.

———————————————————————————————————————————————————–

The following interview was given by the Assembly for the Antispeciesist Action in May 2013 and published by comrades in Spain in October, in the 2nd volume of the anarchist animal liberation zine “Fiera”.

In which context did the Assembly for the Antispeciesist Action in Athens arise? Which are your goals and what are the difficulties you are facing in realizing these goals?

The Assembly for the Antispeciesist Action was formed in 2010 on an individual initiative. We are an anarchist collective whose goal is to spread the word on total liberation. We feel it is important to note that by using the term “total liberation” we do not only refer to the struggle against any form of domination upon humans. We do not recognize any form of human superiority against other species and therefore the struggle for animal self-determination is an integral part of our political identity, as well as the struggle against nature’s exploitation. Our enemy is not only the core of the state mechanism but also the whole technological-industrial complex that consider human, animals and the nature to be nothing more than raw material and production resources.

If we could summarize the main obstacles for our struggle, these would be: state repression either generalized or targeted. The deep roots –religious or otherwise- of meat-eating in greek society’s culture. The indifference and apathy on behalf of the biggest part of anarchists in Greece when it comes to animal-related issues. Furthermore, these last years in the name of overcoming the economic crisis there is a systematic effort by the state to reinforce the primary production, providing all kinds of motives and financial support to individuals and enterprises that aim to profit through animal exploitation and the destruction of nature (such as the fur industry, meat and milk industry, mining etc.).

On which topics are you working now? Actually, are you involved in any campaign right now?

We are active throughout the whole spectrum of the struggle against human/animal/nature exploitation. In the past we have initiated protests against the fur industry, animal experimentation, pet-shops etc.

Currently we are making some efforts to establish a more systematic communication with ALF/ELF political prisoners around the world.

In Spain we get a few news about the struggle for animal liberation in Greece. We remember some actions like the liberations of thousands of minks in the middle of 2008 or the liberation of some rats from a university laboratory. The feel we had here is that growth of the struggle for the animal liberation links with the anarchist/antiauthoritarian movement but, which is the path that the struggle has followed there?

In Greece, whatever analysis exists concerning total liberation comes exclusively from anarchists or anarchist collectives. There is no other organized effort. Of course, there are some initiatives from individuals or associations but in most -if not all- cases they fail to address these issues in their totality and they act in cooperation with the state mechanisms.

How do the antispeciesist and animal liberation struggle fit into the rest of the antiauthoritarian struggles? Is this connection smooth or has it been the target of reticence and criticism from anarchists/anti-authoritarians?

At first, we should note that veganism among greek anarchists is neither self-evident nor widespread, in contrast with what happens in many other countries. As a result veganism is being criticized very often. As an indication of that, in many anarchist squats you may see people eating meat on the occasion of religious events (e.g. roasting lambs on Easter Sunday or making barbeques on Tsiknopempti – that is the last Thursday before Easter fasting).

Moreover almost all of the collective kitchens contain meat. Anarchists in greece consider meat consumption as “normal”. Animal Liberation issues most of the times are considered as a joke or at best as something of secondary importance. Something that will be addressed in a post-revolutionary world (sometimes, the same stance may someone see on other similar matters such as sexism). That is why we are not surprised to see so few people coming to the protests that we initiate (e.g. against fur).

In europe and around the world there are a lot of campaigns (SHAC, KLM-Air France etc.) and projects like IARG (International Animal Rights Gathering). Have you heard of them? In that case, which is your assessment of these strategies and projects?

All actions both “aboveground” and “underground” are positive. However our struggle aims to destroy all forms of domination and cannot be contained by or fall within other types of struggle that call for reforms instead of fighting against the state.

As far the IARG is concerned we think that meeting other people with similar beliefs, communicating and discussing with them is very usefull.

Some of the reports and news that were translated into spanish was from demostrations made in Athens and ended clashing with the police, with high combativity from your side. This is not really common in this kind of demos and sometimes it is being criticized by people from the animal rights and animal liberation surroundings. Do you think that this police brutality aims to silence another front of the struggle that is growing and getting stronger? Or do you think that it is simply a consequence of the repressive moment that Greece is going through these days, and especially against anarchists?

Both are valid. Of course this growing repression is part of a generalized effort to mute every single form of reaction (squat evictions, muting of counter-information networks, special forces inside prisons, prisoners’ hunger strikes etc.). However, as far our demonstrations are concerned, we also had similar incidents of police brutality in the past despite the fact that the consequences of the economic crisis where not that obvious back then.

Is it possible to remain vegan in Greek prisons?

Generally, vegan diet is not facilitated in Greek prisons. This can only be possible if a prisoner has people on the outside to provide support on this issue by sending vegan food.

What do you think about the continuous attempts to integrate the term “animal rights” into the animal liberation struggle?

For us the struggle for animal liberation is an integral part of the anarchist struggle. Therefore we reject both the content and the use of the term “animal rights” and the general notion of “rights” itself. It is clear that a legal right could not exist without the state. Legal rights exist only because there is a mechanism that creates them -a mechanism that has always been a part of the hard core of the state- and distributes them. Legal rights come with obligations and with a bunch of “protective” mechanisms: cops, prosecutors and the whole judicial system. Accepting a legal right means recognition of the authority that puts limits on our life. We fight for freedom, not just parts of it.

As far as the non-human animals are concerned it is obvious that the whole “animal rights” issue embodies strong anthropocentric elements. Among others it confirms some kind of superiority for human species over the others. Of course, given the extend of violence and exploitation that non-human animals suffer, some “victories” in the legal field are welcomed, but they still remain fragmented. And they are always limited within national borders. A struggle which does not go beyond that, a struggle which does not reject anthropocentrism, a struggle which does not attack the same existence of the dominant structures contains a serious danger: it becomes a struggle for the embellishment of a situation where humans and non-humans and the nature are being treated as disposable industrial feedstock and as commodities. Asking for “rights” is not a struggle – it is negotiation and capitulation in a fight that has already been lost.

To finalize this interview, the animal liberation movement takes an increasingly activist and “professional” nature. Associations and hierarchical organizations that work on similar patterns like NGOs are deepening, neglecting the self-organization, combativity, horizontality… Does this happen in Greece? Do you think we can trust and rely on such schemes?

As anarchists fighting for total liberation we reject all kinds of struggle that might embody any type of hierarchical elements. In greece we do have similar cases, the overwhelming majority of which tend to cooperate fully with the state mechanisms. We are clearly negative towards any such cooperation.

 

Πηγή