Χθες το βράδι πυρπολήσαμε σχολικό λεοφορείο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα στη περιοχή του Άγιου Ελευθέριου.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ Σ. ΜΑΝΔΥΛΑ ΚΑΙ Α. ΤΣΑΒΔΑΡΙΔΗ
ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΝΟΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΖΗΤΩ Η ΑΓΡΙΕΣ ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ
Ένοπλοι Έφηβοι
———-
Η ενημέρωση γίνεται από αλληέγγυους στην οργάνωση και μας αποστέλλεται μέσω mail
88η Συνεδρία
Συνεχίστηκε η ανάγνωση εγγράφων.
Συνεδρίαση 87η
Σύντροφος της ΣΠΦ στην αρχή της συνεδρίας διέκοψε την ομαλή ροή της δίκης παίρνοντας τον λόγο σχετικά με όσα είχαν ακουστεί στην προηγούμενη συνεδρίαση. Συγκεκριμένα δήλωσε: “Αφού πλέον μπήκαμε στο τελευταίο βούλευμα, θέλω να κάνω ένα σχόλιο σχετικά με την παρουσίαση της υπόθεσης της ΣΠΦ. Όπως γνωρίζεται οι ανακριτικές και διωκτικές αρχές έχουν διαπράξει την τέλεια αντίφαση. Στην υπόθεση του Δεκέμβρη εμφανίζουν τρεις από εμάς που έχουμε αναλάβει την ευθύνη της συμμετοχής μας στη Συνωμοσία ως αρχηγούς, που δίναμε εντολές σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση μαζί μας. Απ’ τη μία λοιπόν μας χαρακτηρίζουν ως τρομοκρατική οργάνωση αναρχικών και απ’ την άλλη αποδίδουν σε κάποιους από εμάς τον ρόλο των αρχηγών. Το ερώτημα είναι απλό. Πώς γίνεται οι αναρχικοί να έχουν αρχηγούς; Ως αναρχικοί είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Κι όμως διαβάζουμε δημοσιεύματα που μιλάνε για ηγετικά στελέχη, για αρχηγούς, για εντολές που δίνονται μέσα απ’ τις φυλακές. Όλα αυτά βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη συλλογιστική των εισαγγελέων που λίγο καιρό πριν, άσκησαν εναντίων μας δίωξη για ηθική αυτουργία στο διεθνές “σχέδιο Φοίνικας”.
Ο λόγος της δίωξής μας είναι ο χαιρετισμός που απευθύναμε από αυτήν εδώ τη δικαστική αίθουσα στους συντρόφους του παράνομου τομέα της ΣΠΦ που ανατίναξαν το αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού. Όμως η έννοια της ηθικής αυτουργίας προϋποθέτει την ύπαρξη διαχωρισμένων ρόλων. Για να υπάρχει ο ηθικός αυτουργός υπάρχει και ο φυσικός αυτουργός. Δηλαδή ο εγκέφαλος και ο χειρωνάκτης, ο εντολέας και ο εντολοδόχος. Θα μπορούσα να κάθομαι ώρες και να απαριθμώ ένα προς ένα την έλλειψη στοιχείων που διαμορφώνουν μία τέτοια συλλογιστική και κατασκευάζουν μία τέτοια κατηγορία. Υπάρχουν αναρίθμητες αντιφάσεις που αποδομούν πλήρως την κατηγορία των διευθυντικών ρόλων. Όμως ούτε τώρα ούτε ποτέ δεν επιλέξαμε την ποινική ερμηνεία των κατηγοριών. Αντίθετα πάντα όλες μας οι τοποθετήσεις γίνονται υπό το πρίσμα της αναρχικής οπτικής. Γι’ αυτό δεν θα αντιμετωπίσουμε την κατηγορία του διευθυντικού ρόλου ως κατηγορία, αλλά ως συκοφαντία. Είναι γνωστό πως σε κάθε πόλεμο η προπαγάνδα παίζει καθοριστικό ρόλο. Ο Γκέμπελς, ο υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ, έλεγε: “Λέγε λέγε, κάτι θα μείνει…”. Στην περίπτωση του αναρχικού αντάρτικου πόλης, η εξουσία χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εμφανίσει τέρατα και αντεστραμμένες πραγματικότητες.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε για τον κίνδυνο της ανθρώπινης ζωής τυχαίων περαστικών, πόσες φορές κυβερνητικά κτήρια, πρεσβείες ή φυλακές που δέχτηκαν τις επιθέσεις μας, δεν παρουσιάστηκαν ως περιουσία του κοσμάκη, ή πόσες φορές βασανιστές μπάτσοι και νεοναζί δε βαφτίστηκαν “αθώα” θύματα. Όμως η εξουσία δεν αρκείται μόνο σε αυτό. Δε διστάζει να μας συκοφαντήσει παρουσιάζοντάς μας ως μία αναπαράσταση του εαυτού της. Μας εμφανίζει ως μία ιεραρχικά δομημένη οργάνωση με αρχηγούς, μέλη, καθήκοντα, κυρώσεις, εντολές και διαταγές. Προσέξτε την παραφροσύνη. Γνώριμες λέξεις της εξουσίας, όπως αρχηγοί, εντολές, κυρώσεις, πλαστογραφούνται για να αποδοθούν σε μας. Μα ακριβώς ο λόγος που επιλέξαμε να δημιουργήσουμε τη ΣΠΦ είναι γιατί αντιπαθούμε τους αρχηγούς, αρνούμαστε τις εντολές και παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Η ΣΠΦ είναι μια αναρχική-αφορμαλιστική οργάνωση που στηρίζει το δίκτυο της FAI-IRF. Είμαστε αναρχικοί γιατί δε δεχόμαστε ούτε αρχηγούς, ούτε ακολουθητές. Είμαστε αφορμαλιστές γιατί δεν αποδεχόμαστε συγκεντρωτικά μοντέλα και φόρμες που γεννούν ειδικεύσεις και ρόλους. Ο ρόλος του αρχηγού, του εκτελεστή, του θεωρητικού, του ληστή, του βομβιστή περιορίζουν τη δημιουργικότητα του εαυτού μας και δημιουργούν την αυθεντία. Δηλαδή την άτυπη εξουσία των κοινωνικών σχέσεων που γεννά τη θεσμική εξουσία. Οι άνθρωποι που αποδέχονται τους ρόλους της εξουσίας, παύουν να επικοινωνούν και απλά εκτελούν καθήκοντα. Για εμάς οι σχέσεις είναι ρευστές και βασίζονται στην εξέλιξη των ικανοτήτων του καθενός μας.
Ο Μαξ Στίρνερ που αναφέρθηκε απ’ τον εισαγγελέα στην προηγούμενη συνεδρία, στο βιβλίο του “Ο μοναδικός και το δικό του”, έγραψε “θεμελίωσα την υπόθεσή μου στο τίποτα”. Αν και ο ίδιος ο Στίρνερ ήταν ένας ακαδημαϊκός διανοητής, και δεν είχε καμία σχέση με τον αναρχοατομικισμό της πράξης, εντούτοις έθεσε έξυπνα τα θεμέλιά του. Το “τίποτα” του Στίρνερ είναι η διαρκής εξέλιξη, είναι το σημείο που ο κτίστης είναι συνάμα και καταστροφέας, είναι η αιώνια αρχή που εκμηδενίζει τα πάντα γεννώντας διαρκώς το καινούργιο. Σε αυτήν την συλλογιστική δεν χωράνε αρχηγοί και υποτακτικοί. Παρόλα αυτά η εξουσία επιμένει να μας εμφανίζει ως απεικόνιση για να αρνηθεί την υπόστασή μας. Αυτό είναι το δεύτερο βήμα του πολέμου μετά την προπαγάνδα. Αρνείσαι την ύπαρξη του εχθρού. Η εξουσία λέει: “Δεν υπάρχουν αναρχικοί, υπάρχουν παρανοϊκοί τρομοκράτες που δίνουν εντολές, διαθέτουν αόρατα διευθυντήρια και στρατολογούν μέλη στους σκοτεινούς σκοπούς”. Ξεχνώντας πως έτσι μας παρουσιάζει καθ’ εικόνα και ομοίωσή της. Δε μου αρέσει να μακρηγορώ μιλώντας για τα αυτονόητα. Κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω μια φράση απ’ την ιστορία του Ηροδότου. Ήταν κάποτε τρεις Πέρσες που συζητούσαν για το ιδανικό πολίτευμα, ο ένας υποστήριζε τη μοναρχία, ο δεύτερος την ολιγαρχία και ο τρίτος είπε: “Ούτε γαρ άρχειν ούτε γαρ άρχεσθαι εθέλω…”, “Δε θέλω ούτε να εξουσιάζω, ούτε να εξουσιάζομαι…”. Αυτή είναι η αρχή που χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας μέσα στη Συνωμοσία.
Συνεδρίαση 86η
Ξεκίνησε η ανάγνωση εγγράφων που σχετίζονται με τις συλλήψεις ατόμων τον Δεκέμβρη του 2010. Τα άτομα αυτά έχουν αρνηθεί την οποιαδήποτε σχέση τους με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Αξίζει να σημειωθεί πως οι διωκτικές και δικαστικές αρχές σ’ αυτή την υπόθεση έχουν κατηγορήσει και συντρόφους-μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Συγκεκριμένα μάλιστα τρεις από αυτούς τους χαρακτήρισαν ως “διευθυντικά στελέχη-αρχηγούς” που έδιναν εντολές στους συλληφθέντες του Δεκέμβρη.
Από συντρόφους στη νότιο Αμερική μαθαίνουμε ότι στον A. M. Bonanno, ο οποίος επρόκειτο να συμμετέχει στο διεθνές αναρχικό συμπόσιο, δεν επετράπη η είσοδος στο Μεξικό, όπως συνέβη και στη Χιλή.
Είναι ξεκάθαρο ότι τα νοτιοαμερικανικά κράτη εφαρμόζουν κατασταλτικές στρατηγικές, ειδικά τον τελευταίο καιρό: ένας σύντροφος νεκρός (Sebastian Oversluij), συνεχείς συλλήψεις, συνεργασία με ευρωπαϊκά κράτη (για παράδειγμα η σύλληψη του Francisco και της Monica στη Βαρκελώνη, μαζί με άλλους τρεις συντρόφους που αφέθηκαν πέντε μέρες αργότερα), δικαστικές πλεκτάνες όπως στην υπόθεση “Βόμβες”, η σύλληψη του Victor Montoya και πολλά άλλα.
Το γεγονός ότι δεν επετράπη η είσοδος στον Bonanno από τη Χιλή και το Μεξικό υποδηλώνει μια νέα στρατηγική που στοχεύει στο να καταστρέψει τις διεθνείς σχέσεις μεταξύ συντρόφων. Μία περαιτέρω ενίσχυση των κρατικών συνόρων, ώστε να μετατραπούν τα έθνη σε κατάλληλες ανοιχτές φυλακές, μόνο για τους “κατοίκους” τους.
Αλλά πέρα από όλα αυτά, θα αποτελούσε σοβαρό λάθος απλά να σκεφτόμαστε ότι είμαστε “θύματα” των κρατών και των συνόρων τους. Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ανεξέλεγκτοι, το ίδιο και ο φόβος των ανθρώπων στην εξουσία. Δεν μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι, ακόμα και αν καυχιούνται για την πολυτέλειά τους, την εξουσία και την πεποίθηση ότι είναι άτρωτοι. Αν σηκώνουν περισσότερα φράγματα, το κάνουν μόνο επειδή φοβούνται τις αμέτρητες σπίθες που μπορούν να μετατραπούν σε φωτιά που θα κάψει όλες τις μορφές εξουσίας.
Αν εφαρμόζονται νέα εμπόδια από τα κράτη στη λατινική αμερική, είναι επειδή οι αρχές αρχίζουν να μυρίζονται τον καπνός από μια φλόγα που είναι έτοιμη να γίνει πυρκαγιά, ειδικά στη Χιλή και το Μεξικό, όπου σπίθες και φλόγες έχουν γίνει πολύ συχνές εδώ και μερικά χρόνια.
Τα κράτη του κόσμου είναι μια τεράστια παραλία που αποτελείται από αμέτρητους κόκκους άμμου.
Είμαστε μερικοί από αυτούς τους κόκκους…
Θα ήταν λάθος να νομίσουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους κόκκους, θα ήταν ένα ψέμα που θα λέγαμε μεταξύ μας για να πιστέψουμε ότι είμαστε περισσότερο ελεύθεροι από τους άλλους κόκκους.
Είμαστε κομμάτι αυτής της παραλίας επειδή όλοι δεχόμαστε τους κανόνες ενός μοντέλου ζωής ασύμβατου με τις ιδέες μας, παρά τον διαρκή και καθημερινό αγώνα μας ενάντια στην κυριαρχία.
Είμαστε οι κόκκοι μιας παραλίας που μισούμε τόσο πολύ, αλλά σε σύγκριση με τα εκατομμύρια άλλους κόκκους είμαστε αυτοί που μένουν στην επιφάνεια. Κόκκοι που ο άνεμος της εξέγερσης πηγαινοφέρνει σε όλη την παραλία, πέρα από όλα τα σύνορα.
Είμαστε οι κόκκοι που ενίοτε βγαίνουν έξω από την παραλία και μπλοκάρουν την μηχανή της εξουσίας.
Είμαστε οι κόκκοι που, ακολουθώντας μια φυσική διαδικασία, μετατρέπονται σε πέτρες που σπάνε τα παράθυρα των παλατιών τους.
RadioAzione
Πηγή: Act for Freedom Now!
Μετάφραση: Έρεβος
Προ μερικών ωρών έδωσε σημεία ζωής ο σύντροφος Γκουστάβο Ροδρίγκες, που είχε εξαφανιστεί από τις 29 Δεκέμβρη. Μας ενημέρωσε εν συντομία ότι συνελήφθη από ομοσπονδιακούς πράκτορες και ότι υποβλήθηκε σε σκληρές ανακρίσεις. Ο Γκουστάβο εξήγησε ότι ξυλοκοπήθηκε κι ότι μετά από μερικές ώρες, δεδομένου ότι δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για τίποτα, τον απέλασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτή η απέλαση αποτελεί κομμάτι της αντιαναρχικής πολιτικής που εφαρμόζει το μεξικάνικο κράτος εδώ και αρκετούς μήνες, γι’ αυτό και σας καλούμε να είστε σε επιφυλακή για οτιδήποτε συμβεί μέσα στις επόμενες μέρες.
Ευχαριστούμε όλους όσους διακίνησαν το επικοινωνηθέν σχετικά με την εξαφάνιση του Γκουστάβο, και παρακαλούμε να κυκλοφορήσει κι αυτή η ενημέρωση.
Αναρχικός Μαύρος Σταυρός
Όταν όλος ο κόσμος γιορτάζει εμείς θυμόμαστε αυτούς που ο κόσμος θέλει να ξεχάσει.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς
Συγκέντρωση έξω απ’ τις Φυλακές Κορυδαλλού 31/12/2013 • 23:30 στο πάρκο επί της Γρηγορίου Λαμπράκη
Οι φωνές μας δε θα πάψουν να υψώνονται και να περνούν μέσα από τους τοίχους και τα κάγκελα της φυλακής, να ενώνονται με τις φωνές αυτών που βρίσκονται στα κολαστήρια του κράτους και αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.
Θα δυναμώνουν μέχρι αυτοί οι τοίχοι να γκρεμιστούν.
Από e-mail που μας στάλθηκε:
“Αθήνα – Λαύριο 6 συνθήματα δρόμος”
Το ξημέρωμα της Κυριακής 29-12-2013 κάποιες λίγες ατομικότητες ξεχυθήκαμε στους δρόμους και αποφασίσαμε να δράσουμε κόντρα στην απάθεια που επιβάλει η κοινωνία.
Αφορμή ήταν η δολοφονία του 26χρονου συντρόφου μας Sebastián Oversluij Seguel, ο οποίος έπεσε μαχόμενος σε απόπειρα ληστείας τράπεζας, στις 11-12-2013 στο Σαντιάγο της Χιλής.
Στην εξόρμησή μας αυτή γράψαμε συνθήματα σε τείχους, σε Αθήνα, Κερατέα και Λαύριο, τις φωτογραφίες των οποίων στέλνουμε για να τις αφιερώσουμε αρχικά, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον αδικοχαμένο σύντροφό μας Sebastián, του οποίου ο θάνατος θα φροντίσουμε να μην είναι μάταιος και σε καμιά των περιπτώσεων δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί (και) αυτή η κρατική δολοφονία.
Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε. Τα δουλικά των κρατών θα πληρώσουν για τον χαμό όλων των συντρόφων μας ανά τον κόσμο.
Σε δεύτερο φάση, αφιερώνουμε την δράση μας αυτή σε όλα τα αναρχικά αδέρφια μας εκεί έξω που με κάθε τους βήμα ωθούν την αναρχία χιλιόμετρα, τρομοκρατώντας τους εχθρούς μας.
Και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τα φυλακισμένα αδέρφια μας, τον Χρήστο Τσάκαλο και τα υπόλοιπα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τον Σπύρο Μάνδυλα, τον Ανδρέα Τσαβδαρίδη, τον Θεόφιλο Μαυρόπουλο και όλους τους Αναρχικούς αιχμαλώτους διεθνώς, στους οποίου φωνάζουμε πως ο πόλεμος για την Αναρχία δεν τελειώνει με τον εγκλεισμό κανενός συντρόφου μας και να ξέρουν ότι με κάθε μας πνοή στέλνουμε μήνυμα στους νοικοκυραίους και τους υποταγμένους αυτού του κόσμου που λέει :
Ανοίξτε τους τάφους σας, εσείς μελλοθάνατοι,μιας και αυτή θα είναι η τελική σας κατοικία, όσο για εμάς, θα ζούμε αιώνια, γιατί ζούμε μέσα από την Ελευθερία και η Ελευθερία είναι αθάνατη.
Για την Ελευθερία, για την Αναρχία
Ως την ολοκληρωτική καταστροφή των καθεστώτων.
Άναρχοι λύκοι πόλεων
Απαλλοτριώσεις τραπεζών μέχρι να λευτερωθούμε απ’ τις αλυσίδες του Κεφαλαίου… Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ παρών!
Ας είναι η επίθεση μόνιμη, ωσότου καταστρέψουμε και το τελευταίο προπύργιο των φυλακών.
Την Πέμπτη, 19 Δεκέμβρη 2013, στην περιοχή της πανεπιστημιούπολης Χουάν Γκόμες Μίγιας, μια τριαντάρα μαχόμενοι και ανατρεπτικοί νεολαίοι θελήσαμε να δώσουμε το παρών στο πλαίσιο της εβδομάδας αγκιτάτσιας για τα συντρόφια Φρανσίσκο και Μόνικα, απαχθέντες του φασιστικού ισπανικού κράτους με τη συνέργεια των χιλιανών αρχών, αλλά και να στηρίξουμε τη συμβολική απεργία πείνας των κρατούμενων συντρόφων Μαρσέλο Βιγιαροέλ Σεπούλβεδα, Φρέντυ Φουεντεβίγια Σάα, Χουάν Αλίστε Βέγκα και Χανς Νιεμέγερ.
Όπως συνηθίζουμε να πράττουμε σε οδομαχίες, αποφασίσαμε για άλλη μια φορά να παραμείνουμε στην πλήρη ανωνυμία, έχοντας παρέα την καλή μας φίλη την κουκούλα. Αυτήν τη δόση, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες με μαύρα και κόκκινα διακριτικά, μοστράροντας στους διώκτες της λευτεριάς ότι και καλύτερα οργανωμένοι είμαστε, και τον αγώνα μας παίρνουμε στα σοβαρά, αλλά κι ότι τα έγκλειστα συντρόφια δεν είναι μόνα τους.
Βγήκαμε αλληλέγγυα, με φωτιά και μίσος στα χέρια μας, πετώντας τρικάκια και μπλοκάροντας τη λεωφόρο Γκρέσια κατά τις 18:30, αναμένοντας την αντίδραση των σκυλιών της εξουσίας. Γι’ άλλη μια φορά βάλαμε μπροστά τον εξεγερτικό μας αγώνα, ξεπροβάλλοντας από την άλλη πύλη της πανεπιστημιούπολης, οπλισμένοι με ασπίδες και καταιγισμό από μολότοφ, αλυχτώντας συνθήματα από τα κατάβαθα του είναι μας, σπάζοντας την καθημερινότητα…
Δικαιώνουμε τη μνήμη του συντρόφου μας Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ, δολοφονημένου από ένα φύλακα του Κεφαλαίου και της ιδιωτικής περιουσίας στις 11 Δεκέμβρη 2013 κατά τη διάρκεια απόπειρας απαλλοτρίωσης ενός υποκαταστήματος της BancoEstado στη γειτονιά του Πουδαουέλ. Το αιματοκύλισμα να μην περάσει ατιμώρητο, να συνεχίσουμε τη μάχη!
Δεν παραβλέπουμε επίσης την κρατική σκευωρία εναντίον του Βίκτορ Ούγκο Μοντόγια, ούτε και τον εγκλεισμό των συντρόφων μας που αγωνίζονται κόντρα σε κάθε εξουσία. Η φλόγα της καταστροφής δε σβήνει – συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι να ρημάξουμε και το τελευταίο κλουβί, κι ωσότου διαρρήξουμε την καθημερινότητα της σκλάβας κοινωνίας. Ας σπάσουμε τα σχήματα της εξουσίας, κι ας βγούμε στη μάχη, αναγνωρίζοντας τις αλυσίδες που μας κρατάν τιθασευμένους σε κάθε τόπο αιχμαλωσίας… Λευτεριά στους κρατουμένους του αγώνα.
Επιπλέον, πετάξαμε τρικάκια σχετικά με τα 14 συντρόφια που συνελήφθησαν πριν από 3 μήνες στην κοινότητα της Βίγια Φράνσια, στο πλαίσιο των συγκρούσεων για την επέτειο των 40 χρόνων από το πραξικόπημα και τη στρατιωτική χούντα. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των αγωνιζόμενων συντρόφων μας. Να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να ξαποστάσουμε μέχρι να ξεκάνουμε κάθε προπύργιο καταπίεσης, κι ότι όσο το σύστημα των φυλακών κρατά αιχμάλωτους συντρόφους θα μας βρίσκετε συνέχεια στο δρόμο.
Δίχως φόβο, η μαχητική μας νιότη τραβά για τη συνολική απελευθέρωση! Μέχρι να στείλουμε στον αγύριστο την κοινωνία του εγκλεισμού που φυλακίζει αγωνιστές! Οι πεσόντες σύντροφοι δε λησμονιούνται, αλλά ζουν στην κάθε δράση! Και μια, και δυο, και δέκα φορές θα νικήσουμε!
«Άνγκρυ, ο εξεγερτικός σου σπόρος ανθεί σε κάθε άτομο που θέλει να επιτεθεί σε αυτή την καθημερινότητα και σ’ όλα τα μοντέλα που επιβάλλει η κοινωνία ανά τον κόσμο»
Μετάφραση: Contra Info
Ορμώμενοι από πρωτοβουλία ατομική, χωρίς βάσεις βοηθείας μήτε πολύπλοκες γλωσσολογίες/επαναστατικές θεωρίες, αλλά ούτε και περίπλοκους μηχανισμούς καταστροφής, εφορμούμε! Ντου μοναδικό μηδενιστικού εξαγνισμού, ταυτόσημο και δίχως ηθικές, ιδεολογικές ή υλικές περιστροφές.
Σε αυτόν τον αναπόδραστο πόλεμο ριχνόμαστε μέσω της εγγύτητας και εξασκούμε τον αφορμαλισμό από την μπάντα της ατομικής πρωτοβουλίας. Οι εμπρησμοί και οι εκρήξεις αυτής της πράξης είναι απότοκο της εικονοκλαστικής επιθυμίας κάθε αγριεμένου που συσχετίστηκε εγωιστικά μαζί τους. Είναι η μονάδα που συγκρούεται με τον πολιτισμό και το τεχνοβιομηχανικό σύστημα, κι είναι μέσα απ’ τη μοναδικότητα που αναδύεται η συγγένεια με κάθε σπάστη.
Ακολουθούν μερικές στροφές και δράσεις που τις εντάσσουμε στο Σχέδιο Φοίνικας και τις αφιερώνουμε σε συγκεκριμένες ατομικότητες με τις οποίες συμμεριζόμαστε όσα πράττουν και δικαιώνουν, παρά τις παθιασμένες διαφορές που ίσως να προκύπτουν. Τούτο ’δώ πάει εξαιρετικά αφιερωμένο, σαν κολασμένη πυρά γιομάτη βούληση, στους Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι του Πυρήνα Όλγα/ΑΑΟ, στον Ανδρέα Τσαβδαρίδη, μέλος της ΑΑΟ και χωμένο στο Σχέδιο Φοίνικας, στον αντιπολιτισμικό πολεμιστή Αντριάν Μαγνταλένο (κρατούμενο σ’ αυτές τις γαίες), καθώς και στον εξεγερμένο ληστή Σεμπαστιάν Οβερσλούιχ, προσφάτως πεσόντα στη μάχη.
Αδέρφια, εδώ είμαστε!
Χαράζει!
Μι’ απόπειρα γραφής η οποία δεν ξεφορτώνει
Το κακόφωνο αβίωτο που ζούμε
Κάθε ανατολή το κάνει υποχρεωτικό
Άλλο ξημέρωμα!
Φουμάροντας λιγάκι, δίχως ντελίριο
Κρυστάλλινη αλήθεια, δεν ξεγελάς τις πράξεις
Η μέρα δεν είναι άλλο παρά καρουζέλ με ώρες
Θε’ μου χρόνε! Πατέρα μου πολιτισμέ!
Άλλο ξημέρωμα!
Ρουτίνα πρωινή, απογεματινή ή και νυχτόφωτη
Τεχνολογία/βιομηχανία, τα μπινιάρια που ’ναι πάντοτε παρόντα
Άλλο ξημέρωμα!
Κι είπε η φαντασία:
Πού θα πάει το σκοινί;
Κι Εγώ το πάθος ασυγκράτητο
Κάτι θα κάνει κρακ
όπου να ’ναι
Σημείο τιλτ, θριαμβολογεί πικρά το Εγώ
Σαν κατακάθι ζωής
Αφού τρόπος άλλος δεν μπορεί να υπάρχει
για τους αλήτες της πράξης
Άλλο ξημέρωμα!
Τ’ αντέχεις;
Ύμνος ζωής, και μην τυχόν τον κακομεταφράσεις!
Όχι βιονικοί
Ούτε κομμούνια/χριστιανοί
Γέλα, τραγούδα, χόρεψε σαν νιότη αγριεμένη
Ανέμελοι, κυνικοί και εικονοκλάστες
Άλλο ξημέρωμα!
Ξημέρωμα;
Να τα πάρει πρόσωπο η δρεπάνη!
Αναλαμβάνουμε επίσης την ευθύνη για τις επιθέσεις με εκρηκτικούς μηχανισμούς το ξημέρωμα της 18ης Νοέμβρη (του 2013) σε μια εκκλησία και μια τράπεζα στη συνοικία Σαν Σεμπαστιάν της Τολούκα, στο Μεξικό, όπως και για την τοποθέτηση του εμπρηστικού/εκρηκτικού μηχανισμού που ’σκασε σε άλλη τράπεζα στις 21 Δεκέμβρη (του αυτού έτους) κοντά στο αεροδρόμιο της Τολούκα.
Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης
προσκείμενη στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FA/FLT/FAI)
Εδώ βρισκόμαστε και πάλι, ανάμεσα σε τοίχους από μπετό και κάγκελα, ανάμεσα σε κάμερες επιτήρησης κι ανθρωποφύλακες. Εδώ βρισκόμαστε και πάλι, δίχως να σκύβουμε το κεφάλι, περήφανοι γι’ αυτό που είμαστε. Περήφανοι που είμαστε κομμάτι των άξαφνων αγέρηδων που αποζητάνε να ξεκάνουν κάθε πλέγμα εξουσίας. Μιας εξουσίας που γι’ άλλη μια φορά βγάζει τη μάσκα και φανερώνει τι είναι στ’ αλήθεια, σε όλη της τη βαρβαρότητα αλλά και σ’ όλη της την αδυναμία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η συνεργασία ανάμεσα στο ισπανικό και στο χιλιανό κράτος ώστε να επιτευχθεί η αιχμαλωσία μας, αποδεικνύει το επίπεδο συντονισμού που έχουν αναπτύξει προκειμένου να αποκρούσουν αυτό που αντιλαμβάνονται ως απειλή. Κι όμως, η σημασία που μας αποδίδουν αυτοί οι κύριοι δεν αντανακλά παρά το πόσο εύθραυστοι είναι. Τα τρύπια λογύδριά τους περί ασφάλειας είναι μονάχα το σάβανο που σκεπάζει το φόβο της επίγνωσης πως μια τυχαιότητα μπορεί να προκαλέσει το γενικευμένο μπάχαλο. Τα χτυπήματα και οι δαγκωματιές τους δεν κάνουν άλλο απ’ το να μας θωρακίζουν στο ακόνισμα των ιδεών και της ζωής μας, ώστε να βελτιωθούμε στο πεδίο της μόνιμης σύγκρουσης.
Χαιρετίζουμε με μια δυνατή αγκαλιά όλες τις εκφράσεις στήριξης· για μας είναι μια ώθηση που λυγίζει τα σίδερα. Αντιλαμβανόμαστε την αλληλεγγύη ως τη διαρκή εφαρμογή των αναρχικών μας ιδεών, σε κάθε τους μορφή, που δίνουν στον εχθρό να καταλάβει πως τίποτα δεν τελειώνει εδώ, πως όλα συνεχίζονται, είτε στη φυλακή είτε στο δρόμο. Όπου κι αν βρεθούμε: ούτε ένα λεπτό σιωπής, και μια ζωή στη μάχη. Εκτιμάμε ιδιαίτερα την απέραντη αλληλεγγύη των συντρόφων που βάλανε μπροστά για όπλο το σώμα τους ξεκινώντας απεργία πείνας [αναφορά στους φυλακισμένους Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Χουάν Αλίστε, Χανς Νιεμέγερ και Κάρλος Γκουτιέρρες Κουϊδουλέο, οι οποίοι προχώρησαν σε συμβολική απεργία πείνας ενόσω διαρκούσε η βδομάδα δράσεων αλληλεγγύης].
Χαιρετίζουμε όσους συνεχίζουν να εξυφαίνουν συνωμοσίες, όσους ρίχνονται περιπετειωδώς στο άγνωστο, όσους τους τσιγκλάει η αβεβαιότητα, όσους επιμένουν για την αναρχία. Στέλνουμε σ’ όλους αυτούς το σεβασμό και τη στοργή μας.
Πληροφορηθήκαμε με μεγάλη μας θλίψη το χαμό του Σεμπαστιάν, αλλά την ίδια στιγμή μάς γέμισε χαρά η γνώση πως η ζωή του συντρόφου υπήρξε συνεπής προς τα ιδανικά του – ένας ολάκερος μαχητής. Θα θέλαμε να ’μαστε πλάι στα συντρόφια κλαίγοντας το θάνατο του πεσόντα μας, αλλά μπορούμε μονάχα να τους στείλουμε από ’δώ μέσα όλη μας τη δύναμη και μια υπόσχεση πως «σύντομα θ’ ανταμώσουμε».
Μόνικα Καμπαγέρο
Φρανσίσκο Σολάρ
